Σκέφτομαι εδώ και μέρες πώς να ξεκινήσω να γράφω για δύο ειδήσεις, που μέσα από αναπαραγωγές πέρασαν πολλές φορές από τα μάτια μου το σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Δύο ειδήσεις που με εξόργισαν, γιατί μου απέδειξαν ακόμη μια φορά, πως ο άνθρωπος είναι το πιο επικίνδυνο ζώο του σύμπαντος. Μερικές φορές οι λέξεις δεν φτάνουν. Είναι φτωχές να περιγράψουν και ανίκανες να αποδώσουν το πλήρες νόημα όλων όσων αισθάνεσαι.

Το καλοκαίρι στην όμορφη Χαλκίδα λοιπόν και συγκεκριμένα στην πλαζ Αστέρια, που θεωρείται και κοσμοπολίτικη από ότι μας ενημέρωσαν διάφορα τοπικά μέσα λουόμενοι πέρασαν ένα θηλυκό ξιφία που βγήκε στα ρηχά για να γεννήσει, ως καρχαρία και τον πετροβόλησαν μέχρι θανάτου. Δεν ήταν λίγοι μάλιστα αυτοί, που κινηματογραφούσαν το γεγονός μέσα από τις κάμερες των κινητών τους τηλεφώνων. Όχι δεν είναι επεισόδιο του Black Mirror, αλλά η πραγματικότητα που συμβαίνει δίπλα μας, λίγα μέτρα από εκεί που κάνουμε διακοπές, στο εξοχικό μας, στην γειτονιά μας.

Στην αγαπημένη μου Λαμία (από και κατάγομαι εκ της μητρός μου) ένας μάγκας λυκειάρχης στο επάγγελμα, βγήκε ενοχλημένος από το σπίτι του, επειδή ένας γάτος ζευγάρωνε, χαλώντας την ησυχία του. Με αεροβόλο όπλο πυροβόλησε τον γατούλη, αφήνοντας τον παράλυτο. Πριν προλάβει να χειρουργηθεί σε κτηνιατρική κλινική ο άτυχος τετράποδος φίλος μας, ξεψύχησε, ενώ ο λυκειάρχης τιμωρήθηκε με ποινή φυλάκισης 16 μηνών και πρόστιμο 3600 ευρώ. Πάμε πάλι, ένας λυκειάρχης, άνθρωπος που κατευθύνει τους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν μαθητές, δηλαδή αυριανούς πολίτες, εργαζομένους, μέλη του κοινωνικού συνόλου, δεν δίστασε να πυροβολήσει εν ψυχρώ ένα άμοιρο ζώο, επειδή ενοχλήθηκε και μόνον.

Τι να πρωτογράψω άραγε; Θα δανειστώ το γνωμικό που υπογραμμίζει ότι ο τρόπος με τον οποίο φερόμαστε στα ζώα, μαρτυρά τα περισσότερα για την κοινωνία μας. Δεν μου αρέσει να μια μηδενιστής και αφοριστικός. Ότι όλα γύρω μας είναι καμωμένα στραβά και πως πρέπει ομαδικώς και αμετακλήτως να πάμε να φουντάρουμε στα καταγάλανα νερά της όμορφης χώρας μας! Υπάρχει άλλωστε ευτυχώς πλήθος φιλοζωικών οργανώσεων που μάχονται καθημερινά για τους μικρούς μας φίλους, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν μια καλύτερη καθημερινότητα, για αυτά, σεβόμενοι πλήρως τα δικαιώματα τους! Επιπλέον δεν είναι λίγοι αυτοί που φτιάχνουν καταφύγια για αδέσποτα, κτηνίατροι που αναλαμβάνουν αμισθί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και άλλοι που αφήνουν δυο πιατάκια με νερό και φαγητό για τα ζωάκια που ζουν στον δρόμο!

Ωστόσο φαντάζει αδιανόητο, να υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσα μας, που αντιμετωπίζουν με τέτοιο τρόπο τα ζώα. Μια κοινωνία που πετροβολά μέχρι θανάτου και βαράει στο ψαχνό με αεροβόλο όπλα τα ψάρια και τα ζώα της, δίχως καν το αίσθημα της απειλής από εκείνα νοσεί ακόμη. Είναι λοιπόν μια τρομακτική εκδοχή της καθημερινότητας μας, αυτή. Μια εκδοχή που φωνάζει έλλειμα παιδείας, μα περισσότερο, απουσία ανθρωπιάς. Διαιωνίζει παράλληλα, την εσφαλμένη αντίληψη που κληρονόμησαν κάποιοι από παλαιότερες γενιές πως τούτη η γης που την πατούμε μας ανήκει. Πως είναι τσιφλίκι μας και μπορούμε να κάνουμε ότι γουστάρουμε, δίχως συνέπειες.

Πήξαμε από μάγκες, που ντύνουν με χιουμοριστικές λεζάντες περιστατικά βίας, σερβίροντας μας ως ανδραγαθήματα. Δεν είναι ούτε ένας, ούτε δύο, αυτοί που μοστράρουν φωτογραφίες σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης χαμογελαστοί πλάι σε πτώματα ζώων, ζητώντας χειροκροτήματα για το κατόρθωμα τους. Τρομακτικότερη εκ των δύο,  είναι η ιστορία με τον δύσμοιρο ξιφία κατ’ εμέ ωστόσο. Ο Λυκειάρχης θα αντιμετωπιστεί από την κοινή γνώμη, φορώντας τον μανδύα του μεμονωμένου περιστατικού βίας απέναντι στα ζώα. Ένα ακόμη μέχρι το επόμενο. Θα καταδικαστεί και θα ξεχαστεί, μα δεν πρέπει να συμβεί!

Η έτερη ιστορία, ωστόσο δείχνει ξεκάθαρα αυτό το απεχθές πρόσωπο του όχλου, που δίχως σκέψη εκτελεί ωμά, ανέκφραστα ένα ζωντανό ον, σκοτώνοντας το με πέτρες στα χέρια. Δίπλα του στέκεται αμίλητος, αποκτηνωμένος ένας άλλος όχλος, που του έχουν τελειώσει οι λέξεις. Δεν παρεμβαίνει κανείς ίσως γιατί φοβάται μην βρεθεί και αυτός λιθοβολιζόμενος και αυτός. Μένει να καταναλώνει απαθής εικόνες, ή να τις κινηματογραφεί.

Αυτό οφείλουμε να αλλάξουμε, καθημερινά, να δώσουμε την μάχη μας και όταν βρεθούμε σε αντίστοιχο περιστατικό να μην δειλιάσουμε και να αποτρέψουμε αντίστοιχη κατάληξη. Να μην δειλιάσουμε να φωνάξουμε τι σου φταίνε τα ζώα ρε μαλάκα!