Υπάρχει ένα θεματάκι με τα μυστικά μαγειρικής: δε λειτουργούν ποτέ. Δηλαδή σοβαρά, από το σβήσιμο με βότκα μέχρι τα βήματα για το τέλειο χύλωμα στο ριζότο, όσο σαφή και αν είναι τα βήματα, απλά δεν πετυχαίνει. Τουλάχιστον για μένα. Σύμφωνα με αυτόν τον κανόνα αποτυχίας έχει εξελιχθεί και η προσπάθειά μου να φτιάξω ποπ κορν. Η αφήγηση θέλει τη διαδικασία πανεύκολη, ικανή να δώσει την ιδανική γεύση στο Netflix & Chill σου μέσα σε πέντε λεπτάκια.
Μια κατσαρόλα με καπάκι, λάδι και καλαμπόκι. Πόσα μπορούν να πάνε στραβά; Για μένα όλα. Από το να βγουν όλα τα ποπ κορν καμμένα, μέχρι να εξφενδονιστεί το καπάκι και να μοιράζει η κατσαρόλα ποπ κορν σε όλη την κουζίνα. Ο σκύλος μου στο μεταξύ, εκεί, κάτι παραπάνω από πρόθυμος να συμμαζέψει τη ζημιά. Άλλη μια αποτυχημένη προσπάθειά μου να φτιάξω σπιτικά ποπ κορν οδήγησε στο να είναι περισσότερα από όσα μπορούσε να χωρέσει πρακτικά η κατσαρόλα και κάπως έτσι (για να μην καούν για ακόμα μια φορά) τα περισσότερα δε μετατράπηκαν σε λευκές, νόστιμες νυφάδες.
Τα πιο αξιομνημόνευτα πράγματα στη ζωή γίνονται κατά λάθος. Για μένα τουλάχιστον. Πάλι. Ένα βράδυ, με το Netflix στην παύση λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι της ταινίας που ήθελα να δω, έφτιαξα τα τέλεια ποπ κορν. Κυριολεκτικά κατά λάθος. Βασικά ένα κουδούνι με οδήγησε σε αυτή τη μικρή κατάκτηση των μικρών, καθημερινών επιτυχιών. Σε μια από εκείνες τις στιγμές που αν μπορούσες να κάνεις high five στον εαυτό σου, θα το έκανες.
Είμαι με την κατσαρόλα στο μάτι. Μόλις που έχω ψιλιαστεί πως το λάδι είναι αρκετά ζεστό για να ρίξω το καλαμπόκι (μέχρι εκεί φτάνει η μαγειρική μου αντίληψη). Τα ρίχνω στην κατσαρόλα, λοιπόν, περνάει το πολύ ένα λεπτό, και χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού. Ξαφνικά καλούμαι να σκεφτώ γρήγορα. Αν πάω να ανοίξω την πόρτα για ακόμα μια φορά τα ποπ κορν μου θα σερβιριστούν καμμένα. Να ανοίξω την πόρτα και να πω σε οποιονδήποτε είναι απέξω τέλος πάντων να περιμένει, δεν παίζει σαν σενάριο. Αποφασίζω να απομακρύνω την κατσαρόλα από το μάτι και ό,τι γίνει. Ούτως ή άλλως πάλι καταδικασμένο να αποτύχει ήταν το εγχείρημα.
Πλέον κάθε φορά που με ρωτάνε ποια είναι η σπεσιαλιτέ μου, απαντάω τα ποπ κορν. Αυτοί νομίζουν πως τους τρολάρω, αλλά δε με πειράζει.
Αφού έχω ανοίξει την πόρτα, έχω διαχειριστεί έναν ντελιβερά που είχε χάσει τον αποδέκτη της πίτσας του και σκέφτομαι ότι πιθανότατα θα καταλήξω να τρώω συσκευασμένα ποπ κορν, επιστρέφω στον μόνιμο τόπο του εγκλήματος: την κουζίνα. Το μάτι είναι ακόμα ανοιχτό και εγώ ανοίγω την κατσαρόλα για να καταλάβω αν αξίζει να τη βάλω και πάλι στη φωτιά ή αν θα πετάξω το περιεχόμενό της. Τίποτα από αυτά δεν έγινε και εγώ μόλις είχα ανακαλύψει το μυστικό για τέλεια ποπ κορν. Ήταν όλα ψημένα τέλεια, κανένα καμένο. Το μόνο που χρειάζονταν ήταν λίγο αλάτι.
Επειδή όταν ανακαλύπτεις ένα μυστικό επιτυχίας θέλεις να το τερματίσεις και να το χαρείς, την επόμενη μέρα έκανα ακριβώς το ίδιο: άφησα την κατσαρόλα για ένα λεπτό στο μάτι και μετά την απομάκρυνα, ακούγοντας ηδονικά τον ήχο του καλαμποκιού που σκάει. Ξανά και ξανά και ξανά. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Πλέον κάθε φορά που με ρωτάνε ποια είναι η σπεσιαλιτέ μου, απαντάω τα ποπ κορν. Αυτοί νομίζουν πως τους τρολάρω, αλλά δε με πειράζει. Τον ντελιβερά θέλω να ευχαριστήσω από τότε, αλλά δεν τον ξανά είδα ποτέ. Σαν να ήρθε στη ζωή μου για να με οδηγήσει στη σοφία απλά και να εξαφανιστεί. Φίλε, αν διαβάζεις αυτό το κείμενο, δεν έχεις ιδέα πόσο έχεις συμβάλλει στις μικρές μου καθημερινές απολαύσεις. Σήμερα μου είπε κάποιος στο γραφείο πως το μεράκι στις μικρές μας έξεις είναι πολιτική πράξη. Ε λοιπόν εσύ με έκανες βαθιά, ποπ κορνικά πολιτικοποιημένη. Σε ευχαριστώ.
