Δεν ξέρω για εσάς, αλλά πραγματικά, υπάρχουν κάποια σαββατοκύριακα που θέλω να γειώσω οποιοδήποτε πλάνο για έξοδο ή gathering και να μείνω σπίτι κάτω από τις κουβέρτες μέχρι να έρθει η Δευτέρα. Comfort food φυσικά και ατελείωτο κάψιμο με ταινίες και σειρές που έχω στο bucket list.

Φαίνεται πως ένα τέτοιο θα είναι και αυτό το σαββατοκύριακο. Λίγο ότι φθινοπωριάζει και σηκώνεται η κουβέρτα, λίγο που οι ρυθμοί της εβδομάδας ήταν αρκετά έντονοι, λίγο οι νεες αφίξεις στο ERTflix, αγαπημένη πλατφόρμα των σινεφίλ – και δική μου επίσης, γίνεται μονόδρομος. Παρακάτω οι προτάσεις μου. Ελπίζω να τις απολαύσετε όσο και εγώ.

Τέλειοι Ξένοι

Την είδα το προηγούμενο σαββατοκύριακο για αυτό και αρχίζω με αυτην. «Δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε».. Μάλλον έχουν περισσότερα από όσα νομίζουν. Ο Πάολο Γενοβέζε κέρδισε το κοινό της Ιταλίας, κόβοντας πάνω από 2.500.000 εισιτήρια, ενώ παράλληλα κέρδισε και τα δύο βασικά βραβεία (καλύτερης ταινίας και σεναρίου) David di Donatello. Όλα διαδραματίζονται στην Ρώμη, όταν μία παρέα επτά μακροχρόνιων φίλων αποφασίζει να απολαύσει ένα δείπνο μαζί. Αποφασίζουν να παίξουν ένα παράτολμο παιχνίδι (μην σας μπαίνουν ιδέες να παίξετε το αντίστοιχο παιχνίδι με την παρέα σας) και οι ισσοροπίες αρχίζουν να διαταράσσονται. Την ταινία μετέφερε στα ελληνικά ο Θοδωρής Αθερίδης και πήγε εξαιρετικά.

Digger

Το Digger είναι ένα σύγχρονο γουέστερν. Είναι η ιστορία του Νικήτα, που ζει αποτραβηγμένος στην κορυφή ενός ορεινού δάσους. Μια βιομηχανία επεκτείνεται επιθετικά διαταράσσοντας την άγρια φύση και απειλώντας τον πρωταγωνιστή. Η μεγαλύτερη απειλή όμως έρχεται με την ξαφνική άφιξη του γιου του, ο οποίος επιστρέφει για να διεκδικήσει το μερίδιο του κτήματος που κληρονόμησε μετά τον θάνατο της μητέρας του. Με φόντο μια κοινωνία σε ατμόσφαιρα εμφυλίου, οι δύο άνδρες συγκρούονται μετωπικά, με τη φύση ως τον μόνο παρατηρητή. Ένα καστ με εξαιρετικούς ηθοποιούς -Βαγγέλη Μουρίκη, Αργύρη Πανταζάρα και Σοφία Κόκκαλη και είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τζώρτζη Γρηγοράκη. Είναι must.

Απαγορευμένες Συναντήσεις (The Reports on Sarah and Saleem)

Εικάζω πως λόγω του πολέμου στην Γάζα, είναι διαθέσιμη η συγκεκριμένη ταινία, της οποίας θα ήθελα να δώσω μια ευκαιρία, μια και στην περιγράφη αναφέρει πως η δεύτερη ταινία του Μουάγιαντ Aλαγιαν θέλει να εξετάσει πολλά περισσότερα από μία απαγορευμένη ερωτική σχέση στην καρδιά της διχασμένης Ιερουσαλήμ. Το στόρι είναι το εξής: Η Σάρα, είναι μια Ισραηλινή που έχει μία καφετέρια στη Δυτική Ιερουσαλήμ. Ο Σαλίμ είναι Παλαιστίνιος από την Ανατολική Ιερουσαλήμ και κάνει παραδόσεις σε επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων και εκείνη της Σάρα. Παρόλο που ζουν σε διαφορετικούς κόσμους, η Σάρα και ο Σαλίμ διατηρούν εξωσυζυγική σχέση, ρισκάροντας έτσι τη φαινομενικά ευτυχισμένη ζωή των οικογενειών τους. Όταν μία ριψοκίνδυνη μεταμεσονύχτια συνάντησή τους πάει στραβά, ο κίνδυνος να αποκαλυφθούν όλα μεγαλώνει και οι δύο τους παρακολουθούν ανήμποροι, ενώ οι απελπισμένες προσπάθειές τους να σώσουν ό,τι έχει μείνει από τις ζωές τους, κάνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον αμείλικτο κατοχικό μηχανισμό και τις κοινωνικοπολιτικές πιέσεις, ο Σαλίμ και η Σάρα βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα πλέγμα εξαπάτησης και παρανοήσεων, που ούτε η αλήθεια δεν μπορεί να σταματήσει την εξάπλωσή του. Ένα κοινωνικό θρίλερ που υπόσχεται να μας καθλώσει. Βραβεύτηκε με το βραβείο Σεναρίου και Κοινού HBF στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ.

Το Δίχτυ

Ένα πολιτικό θρίλερ που εκτυλίσσεται και τελικά γίνεται ένα εύστοχο σχόλιο για την κατάσταση στην Κορεατική Χερσόνησο. Ένας φτωχός ψαράς από τη Βόρεια Κορέα ξεκινά όπως κάθε πρωί για ψάρεμα. Το δίχτυ του πιάνεται στη μηχανή και η βάρκα του παρασύρεται στα ύδατα της Νότιας Κορέας. Το πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι αυτό το ατυχές γεγονός θα φανεί αμέσως μετά, όταν στην ελεύθερη πλευρά της, στη Νότια Κορέα, καλοθελητές αξιωματικοί κάνουν τα πάντα για να τον χρίσουν κατάσκοπο του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας. Ανακρίσεις και βασανιστήρια θα κάνουν έναν αγράμματο ψαρά να αναζητά το νόημα στον πολιτισμό και την ελευθερία που διατείνονται και οι δύο πλευρές ότι κυριαρχούν στη χώρα τους. Η ταινία του Κιμ Κι-ντουκ έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 73ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.

Ας κλείσουμε με τα λόγια του σκηνοθέτη «Ανεξάρτητα από τη θέληση του καθενός, οι άνθρωποι κολλάνε την πολιτική ιδεολογία των τόπων που γεννιούνται. Μέσω του ψαρά που υποφέρει ταξιδεύοντας στη Νότια Κορέα και ύστερα πίσω στη Βόρεια Κορέα λόγω της χαλασμένης του βάρκας, βλέπουμε πώς ο άνθρωπος θυσιάζεται λόγω της διαιρεμένης κορεάτικης χερσονήσου. Και πώς η διαίρεση προκαλεί μεγάλη θλίψη …»