Δε θέλω να γενικεύω, αλλά σχεδόν όλοι έχουμε στη ζωή μας τουλάχιστον ένα άτομο που δεν έχει ή δε θέλει να καταλάβει ότι βρισκόμαστε στα μέσα μιας πανδημίας. Όχι, δε μπορείς να αλλάξεις κανέναν, δοσμένο αυτό, αλλά αν αυτό το άτομο τυχαίνει να το έχεις βαθιά χωμένο στην καρδούλα σου, τα πράγματα δυσκολεύουν. Εν μέσω πανδημίας και ενώ από παντού το βάρος πέφτει στην ατομική ευθύνη, δεν είναι και ιδανικό το να βλέπεις συχνά κάποιον που για τα δεδομένα της εποχής μπορεί και να αποτελεί δημόσιο κίνδυνο. Στο μεταξύ, αγχώνεσαι και για τον ίδιο γιατί απλά τζογάρει με τις πιθανότητες να κολλήσει τακαμούρι covid-19, έχοντας επιλέξει να αφήσει ούτως ή άλλως τα όπλα.

Πώς αναγνωρίζεις εκείνο τον φίλο που απλά δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει γύρω του;

Το θέμα με αυτόν τον φίλο είναι πως δεν είναι σαν τους ψεκασμένους που αρνούνται την ίδια την ύπαρξη του ιού και θεωρούν πως όλα αυτά είναι ένα μεγάλο σχέδιο του Gates να μας τσιπάρει για να καταφέρει κανείς-δεν-ξέρει-τι. Το θέμα με αυτόν τον φίλο είναι πως αρνείται να κάνει όλες τις απαραίτητες διεργασίες που θα οδηγήσουν σε εκείνες τις μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα, ώστε να μη βρεθεί ο ίδιος και οι γύρω του να είναι ένα ακόμα ψηφίο στον αριθμό κρουσμάτων που ανακοινώνονται κάθε απόγευμα. Θα σε αγκαλιάσει μόλις σε δει (ακόμα κι αν σε είδε και χθες), θα καθίσει ακριβώς δίπλα σου στο τραπέζι, ενώ μπορεί να κάτσει και απέναντι, θα δοκιμάσει από το ποτό σου με το καλαμάκι σου πριν καν προλάβεις να καταλάβεις τι έγινε.

Σίγουρα μπορείς να σηκωθείς με τα γρηγορότερα αντανακλαστικά της ζωής σου από το τραπέζι, σίγουρα μπορείς να ζητήσεις άλλο καλαμάκι από τον σερβιτόρο, σίγουρα μπορείς να τεντώσεις με την πιο γοητευτική (όχι) αγένεια το χέρι σου για να αποφύγεις αυτή την αγκαλιά. Αλλά ρε γαμώτο δε γίνεται να προσπαθείς μόνο εσύ για να μην καταλήξει αυτός ο καφές να γίνει απλά μια βίντεο-κλήση.

Σύμφωνα με την ψυχολόγο, Αναστασία Παλαιοδήμου, η απάντηση (και) σε αυτή την περίπτωση είναι μια: ΟΡΙΑ. Πιθανότατα τελευταία έχεις ακούσει αυτή τη λέξη περισσότερο και από την άλλη σούπερ σταρ των λέξεων, την “τοξικότητα”. Παρόλα αυτά, υπάρχει λόγος και συνοψίζεται στο άλλο το κλισέ που λέει κάτι σε στυλ “η ελευθερία σου σταματά, εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου. 

via GIPHY

Μην κριτικάρεις

Έχουμε βαρεθεί τις επιθέσεις παιδιά. Τόσο στις σχέσεις όσο και στο δημόσιο διάλογο. Δε χρειάζεται ούτε να κριτικάρεις τον φίλο σου, ούτε να τσακωθείς. Μπορείς να αφήσεις απέξω ακόμα και το πόσο επικίνδυνη θεωρείς τη συμπεριφορά του. Είναι; Σίγουρα. Το θέμα είναι πως όταν ένα αρνητικό σχόλιο δεν έχει τον κατάλληλο αποδέκτη, που θα το πάρει και θα βελτιωθεί, εσύ απλά καταλήγεις πικρόχολος. 

Όρια

Πρακτικά, ξεκαθάρισε τη θέση σου. Δήλωσε πως για εσένα είναι πολύ σημαντικό να τηρούνται τα μέτρα, δε θέλεις να κολλήσεις, δε θέλεις να νοσήσουν οι γύρω σου -πόσο μάλλον εξαιτίας σου- και πως θα προτιμούσες τις φορές που ο φίλος σου βγαίνει μαζί σου, να είναι προσεκτικός. Αν δε μπορεί να σου κάνει τη χάρη; ΟΚ, μπορείτε να τα λέτε στο Zoom.