Λογικά, στην πρώτη καραντίνα μπήκαν αρκετές δυστοπικές ταινίες στη λίστα σου. Δίνει μια γλυκιά, χαιρέκακη ικανοποίηση το να αντιλαμβάνεσαι μέσω του σινεμά πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Γιατί θα μπορούσε, διάολε.
Στο μεταξύ, αν νόμιζες πως με το Blade Runner 2049 και με το Children of Men ξεχρέωσες με την κινηματογραφική δυστοπία, σου έχουμε νέα. Υπάρχουν κι άλλες ταινίες που μπορούν να μαυρίσουν λίγο ακόμα την ψυχούλα σου. Βλέπεις, η δυστοπία που ζούμε εσύ κι εγώ ούτε κλεμμένα όνειρα παιδιών περιλαμβάνει, ούτε ναρκωτικά που έχουν κατακλύσει την κοινωνία, ούτε κλώνους. Σόρρυ κιόλας.
Stalker, 1979
Στο βασισμένο στη νουβέλα, Roadside Picnic των Μπόρις και Αρκάντι, Stalker, ο Ταρκόφκσι περιγράφει την πορεία τριών ατόμων μέσα σε ένα φανταστικό τοπίο που ονομάζεται «Ζώνη», ψάχνοντας ένα μέρος το οποίο υποτίθεται πως εκπληρώνει τις επιθυμίες των ανθρώπων. Η «Ζώνη» στο μεταξύ δεν είναι η μέση φανταστική περιοχή. Αλλάζει συνεχώς μορφή, ενέχει κινδύνους και έχει τη δύναμη ακόμα και να βλάψει την ανθρωπότητα. Γενικά, Ταρκόφσκι και δυστοπία σε συνδυασμό μόνο σε μια παραδοχή «όλα μάταια» μπορούν να οδηγήσουν.
Ο Αστακός, 2015
Ο Λάνθιμος για κάποιο παράξενο λόγο, είχε φέρει την απομόνωση και τη δυστοπία στην κινηματογραφική οθόνη, πριν γίνουν τάση. Αλήθεια, χρειάζεται να θυμίσουμε τον Κυνόδοντα; Όχι.
Στον Αστακό, ο φρεσκοχωρισμένος λόγω απιστίας David (Colin Farrell) έχει 45 μέρες για να βρει νέα σύντροφο, αλλιώς αναγκαστικά θα πρέπει να μεταμορφωθεί σε ένα ζώο της προτίμησής του. Εκείνος επιλέγει τον αστακό, όσο μπαίνει στον πειρασμό να σχεδιάσει την απόδρασή του. Κατά τη διάρκεια της εμπειρίας του, ερωτεύεται ένα άλλο outsider (Rachel Weisz). Η δυστοπία του Αστακού δεν αφορά το μακρινό μέλλον, αλλά περισσότερο περνάει σε μια τετριμμένη, κοσμική διάσταση. Ενδέχεται, για αυτόν ακριβώς τον λόγο να μαυρίσει την ψυχή σου κάπως παραπάνω.
The City of Lost Children, 1998
Εδώ έχουμε τον Krank, το δημιούργημα ενός διαβολικού επιστήμονα ο οποίος έχει θέσει ως στόχο να κλέβει τα όνειρα των παιδιών για να διατηρήσει τη νεότητά του. Πίσω από την ανάγκη του αυτή, κρύβεται η αδυναμία του ίδιου να ονειρευτεί, γεγονός που τον έκανε να γεράσει πρόωρα. Όλα αυτά δημιουργούν ένα εξαιρετικά δυστοπικό σύμπαν με κλόουν, σιαμαία αδέρφια, και παράξενα πλάσματα, που για δεύτερη καραντίνα, έχει να δώσει.
A Scanner Darkly, 2006
Για αρχή έχουμε Keanu Reeves και Robert Downey, Jr σε animation. Μετά από αυτή την πληροφορία, προχωράμε. Μια νέα ναρκωτική ουσία, με το όνομα Substance D, έχει κατακλύσει μια ολόκληρη χώρα. Ο Keanu είναι ένας ντετέκτιβ ο οποίος εθίζεται σε αυτή και το αποτέλεσμα είναι η απόλυτη διχοτόμηση της προσωπικότητάς του. Η δυστοπία συνοψίζεται σε τριπαρίσματα που περιγράφουν εξαιρετικά μια εθισμένη κοινωνία in distress.
Never Let Me Go, 2010
Τρεις νέοι άνθρωποι (Keira Knightley, Carey Mulligan και Andrew Garfield) μεγαλώνουν σε ένα οικοτροφείο, με όση ανεμελιά συνεπάγεται αυτή τη συνθήκη. Ειδικά αν σκεφτείς πως στον «έξω κόσμο», η λέξη δυστοπία περιγράφει καλύτερα από κάθε άλλη λέξη την πραγματικότητα, που παίζει εις βάρος τους. Βασισμένη στη νουβέλα του Kazuo Ishiguro, η ταινία περιστρέφεται γύρω από τρία νέα πλάσματα που δεν είχαν ιδέα πως ο λόγος που μεγάλωσαν τόσο ανέμελα και σε εγκλεισμό είναι γιατί πρόκειται για κλώνους που προορίζονται να γίνουν δωρητές οργάνων για τα πλούσια αντίγραφά τους. Μπουμ. Μαυρίλα.
