Αν δεν φοράς παρωπίδες, οποιασδήποτε «απόχρωσης», η πρώτη σου αυθόρμητη αντίδραση βλέποντας τι συμβαίνει τις τελευταίες μέρες τον με τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο είναι ένα κάποιο σοκ, μια μεγάλη απογοήτευση. «Κανέναν ρε γαμώτο δεν μπορούμε πια να εμπιστευτούμε;».

Γράφει ο Γιώργος Καραχάλιος

Αν ισχύει πως «έτρωγε» τα λεφτά που του έδινε ο κόσμος για να παίζει τζόγο, το αμάρτημά του είναι ηθικά και ποινικά κολάσιμο. Το να καπηλεύεσαι την καλοσύνη και το φιλότιμο του κόσμου προς ίδιον όφελος, χειρότερο δεν έχει. Ξεφτιλίζεις έννοιες όπως η αλληλεγγύη, γίνεσαι αυτό που υποτίθεται πως για χρόνια έβαζες απέναντί σου. Και ο κόσμος δεν συγχωρεί αυτούς που από δόλο εκπέσανε.

Ωστόσο, ας μην μας ξεφεύγει πως, σε αυτό το στάδιο, πρώτο ως λέξη είναι το «αν». Με άλλα λόγια, ακόμα δεν έχει αποδειχτεί τίποτα. Ακόμα βρισκόμαστε στο στάδιο του φιλτραρίσματος. Τι έγινε, πώς έγινε, γιατί έγινε. Είναι δουλειά των Αρχών να τα βάλουν σε μια σειρά και να ξετυλιχτεί το κουβάρι των πραγματικών γεγονότων.

Αυτό που ξέρουμε είναι πως ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος ελέγχεται για απάτη, εγκληματική οργάνωση και ξέπλυμα χρήματος και πως, σύμφωνα με το πόρισμα της Αρχής Καταπολέμησης Νομιμοποίησης Εσόδων από Παράνομες Δραστηριότητες, φέρεται να έχει συγκροτήσει εγκληματική οργάνωση μαζί με συγγενείς του αποκομίζοντας πάνω από 600.000 ευρώ. Επισήμως, προς το παρόν, ένοχος δεν είναι.

Το ότι πολλοί δεν περιμένουν καν ετυμηγορία για να κρίνουν ή να καταδικάσουν τον ιδρυτή της Κοινωνικής Κουζίνας «Ο Άλλος Άνθρωπος», δεν προξενεί εντύπωση. Η ανθρωποφαγία είναι σημείο των καιρών.

Ειδικά όταν βρίσκεται ψεγάδι σε κάποιον που μέχρι πρότινος πρόβαλε ως προπύργιο ηθικής. Ξυπνάει σε πολλοίς ένα ένστικτο του «να, δες, κανείς δεν είναι καλός σε αυτόν τον ντουνιά, οπότε ας συνεχίσω να κοιτάω την πάρτη μου και τίποτα παραπάνω».

«Ο Άλλος Άνθρωπος» είναι εξ αρχής κάτι που δεν θα έπρεπε να υπήρχε ανάγκη να δημιουργηθεί

Αυτό που θα πρέπει να μας διδάξει αυτή η ιστορία είναι πως όλοι έχουμε ελαττώματα, ψεγάδια. Είναι λάθος συνεπώς οι «αγιογραφίες», τα μεγάλα λόγια. Και είναι ακόμα μεγαλύτερο λάθος να γίνεται η φιλανθρωπία υπόθεση ενός ή δύο ατόμων, επάγγελμα. Την ευθύνη για τους πιο αδύναμους πρέπει να την έχει κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) η κεντρική εξουσία, πλην έκτακτων περιπτώσεων.

Σε περίπτωση ιδιωτικής πρωτοβουλίας και εθελοντισμού, πρέπει όλα να είναι εντελώς μα εντελώς διάφανα, κρυστάλλινα καθαρά. Από πού έρχονται τα λεφτά, πού πάνε, πώς πάνε. Δεν μπορούμε να θεωρούμε δεδομένη την τιμιότητα κανενός. Αλλά ούτε και να είμαστε καχύποπτοι με το καλημέρα, σε αρρωσταίνει αυτό στο τέλος. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

Δυστυχώς και σε τελική ανάλυση μένει η λάσπη, το στίγμα. Συνέβη και με την Κιβωτό του Κόσμου, πρόσφατα. Πιθανότατα θα συμβεί και με τον «Άλλο Άνθρωπο», ανεξαρτήτου κατάληξης. Και στην ουσία χαμένες βγαίνουν έννοιες όπως η ανθρωπιά, η συμπαράσταση, η αλληλεγγύη. Σε μια κοινωνία ήδη στραμμένη προς τον ατομικισμό, πρόκειται για ακόμη μια μεγάλη ήττα.