Η Θεία Κωμωδία του Δάντη χωρίζεται σε τρία μέρη: Την Κόλαση, το Καθαρτήριο και τον Παράδεισο. Αν έπρεπε να αφήσουμε τον νέο δίσκο του Θωμά Στρατάκη a.k.a Green Was Greener στα σκαλοπάτια κάποιας εισόδου, θα ήταν στο Καθαρτήριο και αυτό γιατί, ο πολυοργανίστας από την Κρήτη, μοιάζει να έχει γράψει τη μουσική και τους στίχους του “Love Divine” (Inner Ear Records) στον πιο γνωστό προθάλαμο της ιστορίας. Έχει κάτι από τον βαρύ αναστεναγμό και τον πόνο της Κόλασης, έχει επίσης κάτι το απελευθερωτικό και όμορφο από τα απέραντα πράσινα λιβάδια -όπως τουλάχιστον έχουμε εμείς οι κοινοί θνητοί τον Παράδεισο στο μυαλό μας.

Μετά το «Introspective» του 2021, ο Green Was Greener έρχεται το 2023 για να επισημοποιήσει αυτό που είχαμε υποπτευθεί από το ντεμπούτο του: Θα μας απασχολήσει έντονα στο μέλλον με τη γεμάτη συνθς μουσική του. Και το μέλλον ήρθε, είναι εδώ και το λένε “Love Divine”. Μετά την ανεπίσημη πρώτη ακρόαση και λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει η νέα, ολοκληρωμένη του δουλειά, μιλήσαμε μαζί του και του ζητήσαμε να μας (ξανά) συστηθεί, με αφορμή και το πρώτο single, “Emma”, που βρίσκεται στον αέρα εδώ και λίγες ώρες.

Δυσκολεύομαι παρά πολύ να μιλήσω για τον εαυτό μου. Δεν έχω ιδέα τι να πω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μου αρέσει να ασχολούμαι με τη μουσική. Είτε είναι DJιλίκι είτε είναι μίξη και παραγωγή δίσκων (κάτι που σιγά σιγά έχω αρχίσει να κάνω και σε άλλους μουσικούς πέρα από εμένα, χωρίς να με θεωρώ μουσικό βέβαια) είτε απλά να αράζω σπίτι και να ακούω την πιο θλιμμένη και νοσταλγική μουσική που έχει γραφτεί ποτέ, κάνοντας τους γύρω μου να νομίζουν ότι έχω μια μορφή κατάθλιψης. Δεν ισχύει φυσικά (έτσι πιστεύω τουλάχιστον), αλλά sad boys for life.

Αν έχω κάτι να πω ακόμα για τον εαυτό μου είναι ότι μου αρέσει το beef wellington όσο μου αρέσουν και τα μακαρόνια με κέτσαπ. Ο τίτλος “Love Divine” μου ήρθε όταν έγραφα τους στίχους, πολύ μετά τη μουσική. Πάντα ξεκινάω με τη μουσική. Διάβαζα μανιακά τη “Θεία Κωμωδία” του Δάντη), οπότε το Divine όπως και πολλοί στίχοι είναι επηρεασμένοι από τα βιβλία αυτά. Το Love κούμπωσε γιατί πέρα από τη Θεία Κωμωδία έχασα τη μητέρα μου πριν 2 χρόνια, που ήταν ξεκάθαρα ο αγαπημένος μου άνθρωπος στο πλανήτη. Κάπως έτσι συνδυάστηκε ο τίτλος. Φόρος τιμής στη Μητέρα και στη Θεία Κωμωδία.

Μουσικά είναι αρκετά up ο δίσκος, στιχουργικά είναι ακριβώς το αντίθετο. Όταν ξεκίνησα να γράφω τη μουσική ήμουν σε μια πολύ καλή ψυχολογική κατάσταση. Επίσης σε αυτό βοήθησαν τα lives που έχουμε κάνει. Ο κόσμος θέλει να χορεύει. Και καλά κάνει δηλαδή Ήταν κάτι που έλειπε από το πρώτο δίσκο αυτό. Ε, στη πορεία που ήρθαν τα πάνω κάτω και όταν ήρθε η ώρα του στίχου μαύρισαν λίγο όλα, αλλά έχει πλάκα αυτός ο συνδυασμός. Μπορούμε να χορεύουμε κλαίγοντας.

Τα σύνθια είναι η μεγαλύτερη μου αγάπη μετά τα τύμπανα. Περνάω το περισσότερο χρόνο πάνω από κάποιο συνθ απλά βγάζοντας ήχους που δεν έχουν καμία χρησιμότητα και νόημα. Σε μια κουβέντα που είχα με ένα φίλο τις προάλλες, του είπα ότι για εμένα τα συνθς για μένα είναι ότι πιο οργανικό υπάρχει σε μουσικό όργανο. Τα νικάει όλα. Τα πιο δυνατά συναισθήματα μου τα έχουν προκαλέσει ήχοι από συνθς.

Μου αρέσει να γράφω στα αγγλικά. Είμαι πολύ πιο άνετος. Τα τελευταία χρόνια έχει ανθίσει το ελληνόφωνο από πρώην αγγλόφωνες μπάντες και πρότζεκτς. Το σαπορτάρω φουλ αλλά δε θέλω να το κάνω. Οι άνθρωποι που το κάνουν είναι ευτυχώς πολλοί και μου φτάνουν. Και τον The Boy να είχαμε μόνο, πάλι μου φτάνει.

Πάλι θα πω το ίδιο. Δεν έχω ιδέα τι είμαι. Και δε το ψάχνω κιόλας. Δε με νοιάζει να έχω ένα μουσικό ύφος. Είμαστε στην εποχή που η πληροφορία είναι ατελείωτη. Το ίδιο και η μουσική. Σήμερα θα ακούσω M83, αύριο A Tribe Called Quest και μεθαύριο Squarepusher. Άμα χτυπήσω και κόκκινα μπορεί και Mayhem. Κάπως έτσι μου αρέσει να κάνω και μουσική. Για την ώρα δε σκέφτομαι τι άλμπουμ θέλω να κάνω. Ό,τι βγει, και η αλήθεια είναι ότι είναι απελευθερωτικό για μένα αυτό.

Το “Emma” που είναι και το single του άλμπουμ είναι το πιο αληθινό κομμάτι που έχω γράψει. Ξεκίνησε σαν ένα folk/country τραγούδι αλλά τα synthesizers νίκησαν. Στο μυαλό μου αν το κάνω εικόνα είναι τα παιδάκια που χορεύουν κοροϊδεύοντας κάποιον δείχνοντάς τον. Δε ξέρω αν βγάζει νόημα αλλά κάπως έτσι το βιώνω όποτε το ακούω. Βοηθάει και ο στίχος που είναι πραγματικό το story.

Κάποια τραγούδια έχουν πραγματικό story, όπως το “My Love” και το δύσκολο “Love Define”. Προτιμώ βέβαια να μη τα αναλύσω, ειδικά το “Love Define”. Αποφεύγω και να το ακούσω το συγκεκριμένο. Χαίρομαι πάντως που βγαίνει το συναίσθημα της μελαγχολίας στο δίσκο, γιατί είναι ένας μελαγχολικός δίσκος στα δικά μου αυτιά.

Το “Love Define” με δυσκόλεψε πιο πολύ από όλα στο να το ηχογραφήσω. Πάντα δημιουργούσε ένα βαρύ κλίμα. Ακόμα και με το Νίκο όταν το μιξάραμε ήμασταν και οι δύο πολύ λιγομίλητοι και μαζεμένοι και πιστεύω μέσα μας θέλαμε να το τελειώσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Βίωσε και ο ίδιος όλη τη δύσκολη περίοδο που είχα με τη μητέρα μου, οπότε ήταν δύσκολο και για εκείνον.

Συνολικά στο δίσκο το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να καταφέρω να δημιουργήσω τον ήχο που φανταζόμουν. Χρησιμοποίησα αρκετά καινούριο εξοπλισμό που δεν είχα τη παραμικρή ιδέα πως δουλεύει, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα. Το ίδιο έγινε και με το τραγούδι. Στο “Introspective” ο στίχος ήταν αρκετά λιγότερος και η φωνή κρυμμένη γιατί ντρεπόμουν.

Πλέον έχω πάρει απόφαση ότι έτσι ακούγομαι και προσπάθησα να το βγάλω όσο πιο μπροστά μπορούσα. Το αγαπημένο μου κομμάτι νομίζω είναι το “Someday”. Δε ξέρω αν θα συνεχίσει να είναι αυτό αλλά για την ώρα είμαι εκεί. Έχει πολλά μέρη, πολύ στίχο και αρκετά διαφορετικά όργανα και τεχνικές. Είναι ένα τραγούδι που περιμένω πολύ να το παίξουμε ζωντανά.

Πλέον νομίζω πως μπορεί ένας μουσικός στην Ελλάδα να ζήσει από αυτό που κάνει. Δε θα ζει πλουσιοπάροχα, αλλά θα μπορεί να ζει από αυτό και δε μιλάω για ονόματα όπως Παυλίδης, Αγγελάκας, Παπακωνσταντίνου κλπ. Άνθρωποι όπως ο ΜΑΖΟΗΑ ή ο PAN PAN, Nalyssa Green πιστεύω (χωρίς
να ξέρω) ότι ίσως και να μπορούν.Έχουν δημιουργήσει κάτι πολύ μεγάλο στη χώρα. Σίγουρα βοηθούν και έξτρα πράγματα όπως είναι το DJing στη δική μου περίπτωση ή η παραγωγή κάποιου δίσκου.

Άκουσα πολύ λίγα πράγματα και στην ουσία τίποτα καινούριο τελευταία. Ανέλυσα όμως πολύ αυτά τα λίγα που άκουσα. Νομίζω Nick Drake, Talk Talk, Peter Gabriel και Prince ήταν οι καλλιτέχνες που άκουσα περισσότερο όσο έκανα το δίσκο.

Θέλω να πάρω αρκετό χρόνο μέχρι να μπω στη διαδικασία να ξεκινήσω τον τρίτο δίσκο οπότε τα σχέδια για την ώρα είναι να ξεκινήσουμε να παίζουμε ζωντανά πάλι γιατί έχουμε κάνει μια μεγάλη παύση, να σπρώξουμε το δίσκο όσο μπορούμε και να καταφέρουμε να μείνουμε δημιουργικοί για όσο μπορούμε.

*Το “Love Divine” κυκλοφορεί στις 26 Μαϊου από τον Inner Ear Records