Κάποτε, εκεί μέχρι τη δεκαετία των 1990s υπήρχε το «Γιοφύρι της Άρτας» για να περιγράφει ένα έργο που δεν ολοκληρώνεται. Στη συνέχεια, λες και υπήρξε μια κόπωση προς αυτόν τον χαρακτηρισμό, εφευρέθηκε κάτι νέο: Το μετρό Θεσσαλονίκης.
Το Μετρό της Θεσσαλονίκης δεν Υπάρχει
Από το 2000 κι έπειτα, δεν υπήρξε πρωθυπουργός που να επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη και να μην έβαλε το κράνος προστασίας εργάτη και να μην άκουγε με χαρακτηριστικό ενδιαφέρον όσα του ανέλυε ο υπεύθυνος για το έργο. Και κανένας από αυτούς τους πρωθυπουργούς δεν είχε πρόβλημα να αθετήσει την ημερομηνία παράδοσης του έργου -ίσως με εξαίρεση τον Αλέξη Τσίπρα που επανέφερε την κατασκευή στις ράγες.
Γιατί συνέβαινε αυτό; Πολύ απλά, γιατί κανείς δεν ένιωθε καμία πίεση. Βλέπεις οι Θεσσαλονικείς δεν ενοχλούνταν ούτε από τις λαμαρίνες που κατέστρεφαν το κέντρο της πόλης τους, ούτε από την κίνηση που τους καθήλωνε στον δρόμο για να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Δεν τους ενοχλούσε τίποτε, αρκεί ο Βελόπουλος να πουλά τις κηραλοιφές -αν γράφεται έτσι αυτή η λέξη. Το «δεν βαριέσαι» έγινε η δεύτερη φύση τους και το κληροδότησαν έτσι και στα παιδιά τους.
Η αλήθεια είναι πως είναι εκείνοι που γύρισαν την πλάτη στην πόλη τους, πολύ πριν το κάνουν οι… Αθηνέζοι! Ο Γιάννης Μπουτάρης πάλευε μόνος του ακόμη και τους Χρυσαυγίτες που τον κυνηγούσαν, με την ανοχή των πολιτών της Θεσσαλονίκης. Οι βουλευτές που εξέλεγαν δεν κατάφεραν ποτέ να φέρουν μια ερώτηση στη Βουλή, δεν κατάφεραν ποτέ να κινήσουν ούτε ένα γρανάζι, πόσο μάλλον να φέρουν υπουργούς και πρωθυπουργούς προ των ευθυνών τους.
Αν υπήρχε τιμωρία για εκείνους σε αυτούς τους πολιτικούς, γινόταν με τον πιο σαχλό τρόπο. Έβαλαν τον Λεβέντη στη Βουλή, έβαλαν τον έμπορο που πουλούσε τις επιστολές του Ιησού Χριστού στη Βουλή, έβαλαν την Αφροδίτη Λατινοπούλου στη Βουλή. Τιμωρία ή αυτομαστίγωμα; Ας μας απαντήσουν οι ίδιοι που υπέμεναν το μαρτύριο της Μητροπόλεως και το βάσανο της Τσιμισκή τόσα χρόνια.
Έπρεπε να περάσουν 20 χρόνια για να μετακινηθούν οι σαπισμένες λαμαρίνες, οι οποίες έγιναν κομμάτι του αστικού τοπίου. Σε 18 χρόνια, το μετρό της Αθήνας έχει μήκος 90,1 χιλιόμετρα και είναι το δεύτερο στα Βαλκάνια πίσω από αυτό της Κωνσταντινούπολης. Για να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά, αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα -βρείτε μου έναν που δεν αμφιβάλλει, το δίκτυο του μετρό Θεσσαλονίκης, το 2044, θα εκτείνεται σε 48 χιλιόμετρα. Για τέτοια ντροπή μιλάμε.
Δεν μπορούμε να θυμηθούμε κανέναν άλλο έργο στη χώρα που να έχει τόσα χρόνια κατασκευής. Κι όμως, ακόμη και στις μεγαλύτερες παλινωδίες, ακόμη και στις μεγαλύτερες καθυστερήσεις παράδοσης του μετρό, δεν «άνοιξε μύτη». Ακόμη και το σήμα του Μετρό Θεσσαλονίκης προκάλεσε θυμηδία, αλλά μέχρι εκεί. Δεν υψώθηκε ο τόνος της φωνής. Ακουγόταν μόνο ανέκδοτα για τους Θεσσαλονικιούς την ώρα που εκείνοι σφύριζαν αδιάφορα. Καλά θα κάνουμε να μην φωνάζουμε, πλέον, μην και ξυπνήσουμε τους Θεσσαλονικιούς. Τώρα ζουν το όνειρό τους.
Εδώ θα βρεις τη μακροσκελή ιστορία γεμάτη παλινωδίες και καθυστερήσεις.
