“Ε τώρα ο Μπέος…” λένε πια οι περισσότεροι. Στο σημείο που έχει φτάσει η συμπεριφορά του Αχιλλέα Μπέου, δημόσια και ιδιωτική, πλέον και τα δημοσιογραφικά κλισέ έχουν αρχίσει να χάνουν το νόημά τους. Μήπως δεν είναι πια είδηση, δηλαδή, να αναζητείται ο πολλάκις εκλεγμένος δήμαρχος Βόλου στο πλαίσιο του αυτοφώρου για απειλές κατά της σωματικής ακεραιότητας του επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας στο δήμο Βόλου Νίκου Παπαπέτρου. Αλλά να αναδειχτεί σαν είδηση όταν ο Μπέος περάσει έστω μια εβδομάδα χωρίς να απειλήσει κάποιον.
Ο Παπαπέτρος κατήγγειλε με δήλωσή του απειλητική συμπεριφορά σε βάρος του από τον δήμαρχο Βόλου και κάλεσε την Αστυνομική Διεύθυνση Μαγνησίας, τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, αλλά και την Εισαγγελία Πρωτοδικών Βόλου, να παρέμβουν. Μάλιστα, κατέστησε τον Αχιλλέα Μπέο προσωπικά υπεύθυνο για οτιδήποτε συμβεί, ακόμη και υπό την μορφή ατυχήματος, στον ίδιο, στα μέλη της παράταξής του και τα μέλη των οικογενειών τους.
Συγκεκριμένα τόνισε ότι ενώ βρίσκονταν στο προθάλαμο της αίθουσας, στην οποία γίνονται τα δημοτικά συμβούλια και πριν αυτό ξεκινήσει τον πλησίασε και του είπε, μάλιστα ενώπιον άλλων ανθρώπων που το άκουσαν, ότι «με τέτοια αντιπολίτευση που κάνεις, πρόσεξε μη σε βρουν σε αναπηρικό καροτσάκι».
Σε τι σταματάει άραγε ο Μπέος;
Για τον τρόπο που μιλάει και φέρεται ο δήμαρχος Βόλου, είναι αλήθεια ότι δεν περιμένει κανείς τίποτα άλλο. Και φυσικά αν ήθελε να εξαπολύσει οποιαδήποτε απειλή δεν θα τον εμπόδιζε η παρουσία τρίτων προσώπων μπροστά σ’ αυτόν που θα ήθελε να απειλήσει, αν όντως τον απείλησε και ισχύει η καταγγελία. Εδώ δεν δίστασε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες να πλακώσει στο ξύλο έναν που τον αποδοκίμαζε, τον οποίο μετά μάλιστα κάλεσε και στο γραφείο του, για να δείξει ότι δεν συμβαίνει τίποτα.
Ή στην πρόσφατη χριστουγεννιάτικη συναυλία δεν δίστασε να πάρει το μικρόφωνο και μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους είπε επί λέξει στους τεχνικούς να φτιάξουν τον ήχο του τραγουδιστή «για να μην σας πλακώσω στα χαστούκια».
Είναι κάποια πράγματα που ο Αχιλλέας Μπέος τα’ χει για ψωμοτύρι. Και καλλιεργώντας τα, όπως φαίνεται, όχι μόνο δεν χάνει, αλλά κερδίζει κιόλας στην εκτίμηση των συμπολιτών του, επειδή βγάζει την εικόνα του μάγκα, του αποφασιστικού και του δυναμικού αρσενικού, που θα πει και μια κουβέντα παραπάνω γιατί έτσι γουστάρει και λογαριασμό δεν θα δώσει σε κανέναν.
Κι επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, δεν μπορεί κανείς να απευθύνεται στην αισθητική των ψηφοφόρων του. Αυτή έχει κριθεί πέρα για πέρα. Οι άνθρωποι δεν είναι ούτε παραπλανημένοι, ούτε αδαείς. Γουστάρουν να έχουν αρχηγό στην πόλη τους ένα τέτοιο πρόσωπο, που λέει αυτά που λέει και κάνει αυτά που κάνει κι άμα λάχει βουτάει σε κάθε δημοτική εκλογή και στην κάλπη-κολυμπήθρα του Σιλωάμ και αναβαπτίζεται. Και αποστομώνει όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι απεχθάνονται τέτοιου είδους συμπεριφορά. Τι θέλετε, κύριοι; Αυτό θέλει ο λαός, αυτό βγάζει. Αν δεν με ήθελε, θα με έστελνε σπίτι μου.
Το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορεί αυτή η κολυμπήθρα του Σιλωάμ να ξεπλύνει και συμπεριφορές που, αν εντοπίζονταν μαζεμένες σε άλλο πρόσωπο, ακόμα και εκλεγμένο, θα το είχαν οδηγήσει πίσω από τα σίδερα με βραχιολάκια στα χέρια.
Αυτές οι συμπεριφορές έχουν ξεφύγει πια από το πρόσωπο του Μπέου ή τη στενή έννοια του δήμου Βόλου, στον οποίο προϊσταται. Έχουν να κάνουν με το είδος της πολιτικής που επιτρέπουμε. Προσοχή: Γράφουμε «επιτρέπουμε» κι όχι «θέλουμε». Προφανώς κανείς δεν θέλει κάποιον που έχει δεδομένη στήριξη από ένα (μεγάλο) κομμάτι συμπολιτών του θα συμπεριφέρεται μ’ αυτό τον αχαρακτήριστο τρόπο. Αλλά δεν μπορεί για πάντα αυτή η στήριξη να προσφέρεται σαν ασπίδα σε πρόσωπα και συμπεριφορές αυτού του τύπου.
Αν δεν υπάρξει θεσμική επέμβαση, το πράγμα θα εκτραχυνθεί ακόμα περισσότερο. Στην κοινωνία υπάρχουν πολλοί τέτοιοι «σατράπηδες», άλλοι με μικρότερη απήχηση κι άλλοι με μεγαλύτερη. Ένα σπρώξιμο χρειάζονται για να βγουν στην επιφάνεια και να τα κάνουν όλα ζούγκλα, επειδή εμείς θα το’ χουμε επιτρέψει.
