Όλα αυτά που έχουμε ακούσει από το στόμα του Ντόναλντ Τραμπ τις μόλις 15 μέρες που έχει αναλάβει επισήμως την προεδρία των ΗΠΑ έχουν διάφορες αναγνώσεις.
Άλλοι τα αντιμετωπίζουν με προβληματισμό: Πού κατάντησε ο ελεύθερος κόσμος, να άγεται και να φέρεται από έναν άνθρωπο που δείχνει να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος.
Άλλοι με οργή: Ως πού θα φτάσει πια η καπιταλιστική και εξουσιαστική μανία αυτού του ανθρώπου, που βάλθηκε να μετατρέψει σε βασικό πυλώνα της πολιτικής του την ελληνικότατη παροιμία «εγώ με τα λεφτά μου, απαυτώνω και την κυρά μου».
Άλλοι με χιούμορ: Κάνουν χάζι με αυτά που ξεστομίζει, τα θεωρούν αρλούμπες και τον αντιμετωπίζουν σαν πρόσωπο… περιορισμένης ευθύνης, σαν ένα μικρό παιδάκι τις πρώτες μέρες που’ χει ένα παιχνίδι, το οποίο αργότερα θα βαρεθεί.
Μήπως πρέπει να προσθέσουμε και μια νέα οπτική; Την καχυποψία; Όλα αυτά τα υπερφίαλα, τα εξωπραγματικά, τα ανεφάρμοστα, που τελικά εξαγγέλλονται και σχεδόν αμέσως αναβάλλονται, μήπως γίνονται όλα βάσει ενός σχεδίου;
Ένας ακόμα παραλογισμός Τραμπ
Αφορμή για την νέα αυτή οπτική μπορεί να αποτελέσει το πραγματικά εξωφρενικό «σχέδιο» του Ντόναλντ Τραμπ για τη Γάζα. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ είπε ότι η χώρα του θα «αναλάβει τη διοίκηση» της Λωρίδας της Γάζας και θα την μετατρέψει στη νέα Γη της Επαγγελίας, με ξενοδοχειάρες πεντάστερες και γήπεδα του γκολφ. Κι όσο για τους Παλαιστίνιους που ζουν εκεί, κανένα πρόβλημα. Θα… μεταφερθούν αλλού, σ’ έναν τόπο που θα είναι τόσο όμορφος και θα τους αρέσει τόσο, που «δεν θα θέλουν να επιστρέψουν», όπως είπε. Μόνο που δεν είπε ποιος είναι αυτός ο τόπος.
Ακόμα και για Τραμπ, αυτό είναι πράγματι ακραίο. Ο κοινός νους σκέφτεται αν είναι δυνατό να βγήκε τέτοιο «σχέδιο» από δήλωση οποιουδήποτε εκλεγμένου πολιτικού, πόσο μάλλον του πλανητάρχη. Ένα σχέδιο που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει αυτό που λέμε «βίαιη μετακίνηση πληθυσμού», η οποία απαγορεύεται από διεθνείς συνθήκες, τις οποίες έχουν υπογράψει και οι ΗΠΑ.
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι ακόμα και ο Τραμπ έχει δίπλα του ένα επιτελείο που τον ελέγχει, κάποιους ανθρώπους του διεθνούς πρωτοκόλλου που είναι τόσο υπερκομματικοί, που να κρατούν τις ισορροπίες και να συμβουλεύουν τους προέδρους για ό,τι κινείται κι ό,τι αιωρείται, πόσο πιθανό είναι να τους έχει γράψει όλους κανονικά ο πρόεδρος και να λέει τα δικά του; Μήπως αυτή ακριβώς η εξωφρενική στάση θεωρείται η ενδεδειγμένη για να δοθεί λύση, ή τέλος πάντων να πιεστούν κάποιες δυνάμεις να παρουσιάσουν μία λύση, σ’ ένα πρόβλημα που φαίνεται άλυτο;
Όπως ήταν δεδομένο, σύσσωμος ο αραβικός κόσμος, από τον θεσμικό Αραβικό Σύνδεσμο μέχρι τους μεγαλοπαίκτες της περιοχής (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Αίγυπτο κτλ.) απέρριψαν την πρόταση Τραμπ. Αυτό ήταν κάτι που… δεν παιζόταν στο στοίχημα, κατά το κοινώς λεγόμενο. Ήταν δεδομένο ότι θα το απέρριπταν. Το ζήτημα είναι, τι προτείνουν;
Διότι, να είστε σίγουροι, αυτή είναι η επόμενη κίνηση του Τραμπ. Να ρωτήσει όλους αυτούς που (θεωρητικά) κόπτονται για τα συμφέροντα του παλαιστινιακού λαού και πονάνε για τις βάρβαρες συνθήκες που επικρατούν στη Γάζα, αλλά και τη Δυτική Όχθη, ποιο είναι το σχέδιό τους για την περιοχή. Κι αυτός θα είναι πρόθυμος, βέβαια, να αφήσει απ’ έξω τα δικά του εξωφρενικά σχέδια για «τουριστική αξιοποίηση» της Γάζας, όπως και οι πιο εξτρεμιστικές δυνάμεις θα αφήσουν απ’ έξω τα δικά τους σχέδια της εξόντωσης του κράτους του Ισραήλ και της Παλαιστίνης που θα είναι ελεύθερη από το ποτάμι του Ιορδάνη μέχρι τη θάλασσα (κατά το «Palestine will be free from the river to the sea»).
Οπότε; Στο μυαλό του Ντόναλντ Τραμπ, αυτά τα εξωφρενικά για ξενοδοχεία και water parks στη Γάζα λέγονται επίτηδες. Ώστε ναι μεν να τα απορρίψουν οι Άραβες, αλλά στη συνέχεια να τους γίνει και η σοβαρή ερώτηση: «Ωραία, κι εσείς τι προτείνετε ακριβώς;» Από την αντίδρασή τους θα φανούν και οι προθέσεις τους.
Εδώ έχουν δύο δρόμους. Ο πρώτος είναι να μην πουν τίποτα, άρα στην ουσία να στείλουν το μήνυμα ότι δεν έχουν καμία διάθεση να αλλάξουν την κατάσταση. Και μπορεί τώρα να μην σκοτώνεται κόσμος στη Γάζα, αλλά η κατάσταση παραμένει αφόρητη κι έχει επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο την τελευταία διετία. Μπορεί κανείς να κοιτάξει στα μάτια τους κατοίκους της Γάζας και να τους πει ότι «εντάξει, τώρα συνεχίστε τη ζωή σας»; Ποια ζωή; Με ρημαγμένα σπίτια; Με ρημαγμένες υποδομές; Με ξεχαρβαλωμένη οποιαδήποτε έννοια κράτους, βοήθειας, περίθαλψης;
Ο δεύτερος δρόμος είναι να κάτσουν σοβαρά στο τραπέζι και να συζητήσουν. Την πρόταση που έχει ήδη γίνει από τη διεθνή κοινότητα, για δύο κράτη, και τη στηρίζουν και οι ΗΠΑ. Δύο κράτη, τα οποία θα αναγνωρίσουν το ένα το άλλο, θα οριοθετήσουν τα σύνορά τους, θα εκλέγουν τους ηγέτες τους. Και μετά θα αναλάβουν τα πλούσια αραβικά κράτη, που προστατεύουν τα συμφέροντα των Παλαιστινίων και ανησυχούν γι’ αυτά, να ανοικοδομήσουν την Γάζα. Μπορεί να μην την κάνουν ένα πλούσιο θέρετρο, όπως είπε ο Τραμπ, αλλά αν πέσει χρήμα, θα γίνει ένας τόπος όπου τουλάχιστον οι άνθρωποι δεν θα πεθαίνουν σαν τις μύγες από τον υποσιτισμό και τις αρρώστιες.
