Ήταν όλοι τους εκεί, στον ύστατο αποχαιρετισμό της Καίτης Κωνσταντίνου. Και ο Κώστας Κόκλας και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και η Φωτεινή Μπαξεβάνη με τον Σταύρο Νικολαΐδη. Όπως και οι πιο στενές της φίλες: Η Υρώ Μανέ, η Μαρία Καβογιάννη, η Ζέτα Μακρυπούλια, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου… Εκεί, στο ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στη Ροδάνθη Αιγίου, ήταν και η μητέρα της, η Μαρία, η γυναίκα που μεγάλωσε μόνη της την Καίτη και την αδελφή της, μετά τον πρόωρο χαμό του δασκάλου πατέρα τους.
«Στην ηλικία που ήμουν, δεν συνειδητοποιείς ακριβώς τι συμβαίνει με τον θάνατο… Πριν τον θάνατο του μπαμπά μου –να το εξομολογηθώ αυτό, δεν θυμάμαι τίποτα, κι ας ήμουν οκτώ. Λες και άρχισε η ζωή μου από τα οκτώ και μετά. Μεγάλωσα όμως με μια μάνα που πήρα πολλή αγάπη» διηγούταν χρόνια πριν, σε μια συνέντευξη στη Μυρτώ Λοβέρδου για το Bovary.
Η Καίτη Κωνσταντίνου με τα χρόνια κατάφερε να διαχειριστεί την απώλεια. Κατάφερε να γίνει μια σπουδαία ηθοποιός και φίλη -θα σου πούνε εκείνοι που τη γνώριζαν καλά. Κατάφερε να αφήσει το αποτύπωμά της στο πλατύ κοινό παίζοντας τον ρόλο μιας «κακιάς», της «Σωσώς Παπαδήμα» στη σειρά «Εγκλήματα». Πόσοι ηθοποιοί μπορεί να καμαρώνουν για αυτό το οξύμωρο; Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μπορεί να γίνονται γνωστοί κακοί, αλλά όχι αγαπητοί.
Αυτό δεν ήταν μια σύμπτωση, ήταν αποτέλεσμα αντίληψης, ταλέντου, δουλειάς, περίσκεψης. Η ζωή της Καίτη Κωνσταντίνου είναι γεμάτη από ανατρεπτικές και καθοριστικές αποφάσεις, βασισμένες πολλές φορές στο ένστικτο. Ίσως να ευθυνόταν αυτή η αποστροφή της προς την τυποποίηση…
Καίτη Κωνσταντίνου: Ανακαλύπτοντας την υποκριτική
Ο ερχομός στην Αθήνα για σπουδές ήταν η τέλεια δικαιολογία για να φύγει από την επαρχία. Αν και τη Φιλοσοφική δεν την αγαπούσε ιδιαίτερα. «Για Ιατρική πήγαινα. Αλλά κάπου άλλαξε το σύστημα των εξετάσεων, κι ενώ προετοιμαζόμουν μόνον για φυσικοχημεία, μπήκαν και τα μαθηματικά, στα οποία ήμουν άσχετη. Κι έτσι αποφάσισα να δώσω κάπου όπου θα μπορούσα να διαβάσω τα μαθήματα. Δεν ήμουν καλή στα θεωρητικά αλλά τα κατάφερα» έλεγε στην ίδια συνέντευξη. Τι την έκανε όμως να επιλέξει τη Φιλοσοφική; Ήταν η σχολή με τις περισσότερες μονάδες, και «στόχευα ψηλά» θα λέει αργότερα.
Αυτή η στόχευση δεν την άφησε να συμβιβαστεί. Κοιτώντας ψηλά δεν έβλεπε πουθενά τον εαυτό της ως δασκάλα… «Πήρα το πτυχίο, δίδαξα και δύο χρόνια σε γυμνάσιο –την δεύτερη χρονιά αποφάσισα ότι δεν θα συνεχίσω. Είχα ήδη τελειώσει και την σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να είσαι δάσκαλος».
Ήδη από το πρώτο έτος της Φιλοσοφικής μπήκε σε μια θεατρική ομάδα. Τι κι αν η πρώτη προγραμματισμένη παράσταση στην οποία θα έπαιζε δεν ανέβηκε ποτέ, τελικά; Εκείνη είχε τη θέληση να γίνει ηθοποιός. Και πάντοτε να στοχεύει ψηλά.
Καίτη Κωνσταντίνου: Από το θέατρο στην επιμονή για τα «Εγκλήματα»
Η μητέρα της Καίτης Κωνσταντίνου έλεγε πως όποτε εμφανιζόταν ένας θίασος στο χωριό, εκείνη την παρακαλούσε να την πάει. Η ίδια θυμάμαι πως παρακολουθούσε φανατικά το Θέατρο της Δευτέρας. Αλλά εκείνα τα συναισθήματα που ένιωθε από την πρώτη στιγμή, την έκθεση του θεάτρου, τη ντροπή, δεν την άντεχε. «Με τα χρόνια ξεπερνιέται. Πάντα όμως το κουβαλάω. Το τρακ και η αγωνία δεν μειώνονται» συμπλήρωνε.
Το θεατρικό της ντεμπούτο έγινε με την παράσταση «Εσωτερικές φωνές» (1986-87), για να ακολουθήσουν τα «Πέρσες» και «Θεσμοφοριάζουσες». Ταυτόχρονα με τις θεατρικές παραστάσεις παίρνει τους πρώτους μικρούς ρόλους στην τηλεόραση. «Αχ Ελένη», «Οι φρουροί της Αχαΐας», «Καλά ξεμπερδέματα» την έβαλαν στο τηλεοπτικό σύμπαν, με την Κωνσταντίνου να ψάχνει το ξεπέταγμα, εκείνη την τηλεοπτική δουλειά που θα της άλλαζε επίπεδο. Και τη βρήκε!
«Οταν μας πρωτομίλησε ο Θοδωρής για τη σειρά, μας άρεσε, θα ήμασταν και όλοι μαζί… Στα πρώτα κείμενα όμως, κατάλαβα ότι κάτι τρέχει, κάτι γίνεται. Το προτείναμε στο Mega, το απέρριψε –νομίζω τότε απέρριψε και τα “Βαμμένα κόκκινα μαλλιά”. Έπεσε μια απογοήτευση από τη χυλόπιτα που φάγαμε» εξιστορεί στη συνέντευξη στη Μυρτώ Λοβέρδου και συνεχίζει:
«Δεν ξέρω αν είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά αν πιστεύω κάτι το κυνηγάω πολύ. Το πίστεψα και επέμεινα. Ήμουν μπροστάρης στο να συνεχίσουμε. Το πήρε ο Antenna και είχε την τύχη που ξέρουμε… Πέρα από την εξαιρετική συνεργασία με όλους, νομίζω ότι ήταν μια πρωτοποριακή δουλειά. Είμαι τυχερή και ευτυχής που συμμετείχα. Γιατί μια δουλειά σαν τα “Εγκλήματα” αποδεικνύει ότι μπορεί να γίνουν πολύ ωραία πράγματα στην τηλεόραση. Όσοι την υποτιμούν κάνουν λάθος –είναι δύσκολο είδος».
Καίτη Κωνσταντίνου: Το αποτύπωμα της «Σωσώς»
Η Καίτη Κωνσταντίνου δεν ήταν η μόνη ηθοποιός που υποστήριζε πως οι «κακοί» χαρακτήρες είναι πολλές φορές πιο ενδιαφέροντες. Συνήθως μια ταινία είναι πολύ καλή όταν ο «κακός» εξιτάρει. «Η δική μου λειτουργία απέναντι σε τέτοιους χαρακτήρες είναι, πρώτα να αθωώσω την κακία που έχει και να τον αγαπήσω. Στέκομαι στις αδυναμίες του, στα κενά του. Η σειρά είχε χιούμορ. Και η Σωσώ; Δεν γινόταν να μην την αγαπήσω. Το χιούμορ εξομαλύνει και λειαίνει τα πράγματα, δίνει τεράστιο άλλοθι».
Η διαχρονική επιτυχία της σειράς, η οποία ανά τακτά χρονικά διαστήματα επανέρχεται για να μας υπενθυμίσει πώς είναι να κάνεις καλή τηλεόραση, έδωσε στους πρωταγωνιστές της μια τεράστια ώθηση. Όχι μόνο στην καριέρα τους, αλλά και στην αναγνωρισιμότητά τους.
»Ένιωσα τότε την επιτυχία της σειράς, αλλά δεν φοβήθηκα ότι θα εγκλωβιστώ σε τέτοιους ρόλους. Ακόμα και τώρα όταν με λένε “Σωσώ”, δεν εκνευρίζομαι. Ήταν κάτι που το ευχαριστήθηκα κι εγώ κι ο κόσμος. Αγάπησα αυτόν τον χαρακτήρα. Ούτε ο κόσμος με είδε σαν κάτι μισητό, αλλά σαν κάτι δικό του. Ίσως το χιούμορ τους γαλήνεψε. Ναι, τα “Εγκλήματα” ήταν η απαρχή στην δουλειά μου», είχε πει.
Καίτη Κωνσταντίνου: Μια μπροστάρισσα με τραύματα
Μπορεί η Καίτη Κωνσταντίνου να ήταν μια γυναίκα που δεν κρυβόταν από τις δυσκολίες, αυτό όμως δεν σημαίνει πως ήταν μια ύπαρξη αλεξίσφαιρη στον πόνο. Ειδικά όταν ένα 8χρονο κορίτσι χάνει τον πάτερά του.
»Αν κουβαλάω ένα τραύμα; Ναι. Μετά εξαρτάται πόσο μπορείς να το ξεπεράσεις, να το λειάνεις, να το αποδεχθείς. Νομίζω ότι πια μπορώ να πω ότι δεν έχω κάποιο θέμα. Αν γυρίσω όμως πίσω, νομίζω ότι πόνεσα, κι αυτός ο πόνος δεν φεύγει. Καταχωρείται μέσα σου, μπαίνει σε μια τάξη. Να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη, είναι μια έκφραση που χρησιμοποιώ πολύ. Ακούγεται παράλογο και οξύμωρο -ούτε ξέρω αν το συναίσθημα μπαίνει σε τάξη, αλλά σε ό,τι παίζει ρόλο η λογική, προσπαθώ να βάλω μια τάξη. Δεν μπορώ την αταξία».
Αλλά δεν είναι αυτά τα τραύματα που ενεργοποιούν τους ανθρώπους; Που τους βγάζουν από τη ζώνη της άνεσής τους και τους βάζουν σε μια διαδικασία αυτογνωσίας και δίψας για ζωή; Η Καίτη Κωνσταντίνου απάντησε «ναι» με τις επιλογές ζωής της.
