Η μπούκα του βουλευτή της Νίκης, Νίκου Παπαδοπούλου, στην Εθνική Πινακοθήκη  παρήγαγε πολλά επιμέρους, θλιβερά γεγονότα. Το ντου του φανατισμένου υπερ-χριστιανού φυσικά και δεν ήταν τόσο αυθόρμητο. Φυσικά και ο βουλευτής δεν είχε επισκεφτεί την έκθεση «Η Σαγήνη του Αλλόκοτου» ως φιλότεχνος. Είχε, μάλιστα, καταθέσει ερώτηση στη Βουλή για το συγκεκριμένη έκθεση, αλλά δεν κατάφερε να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του.

Οπότε, από τη στιγμή που ζήτησε να κατέβουν τα έργα που δεν του άρεσαν, είπε να πάει να τα κατεβάσει ο ίδιος. Τι πιο φυσικό για ακροδεξιό βουλευτή, μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος…

Μια Πινακοθήκη, ένα ντου, μια καριέρα που στήνεται…

Εξάλλου, ο βανδαλισμός στην Πινακοθήκη θα ήταν και το «διαβατήριο» για τα 15 λεπτά διασημότητας που επιζητούσε ο ίδιος. Πώς αλλιώς θα είχε την… τιμή να τον καλέσει ο Λιάγκας στην εκπομπή του; Πώς θα γινόταν το όνομά του γνωστό ανά την επικράτεια; Τα θεάρεστα έργα δεν συγκεντρώνουν τα φώτα, οπότε ο θρησκευτικός επιδειξίας αποφάσισε πως χρειάζονται δραστικά μέτρα.

Ένα άλλο απότοκο του χριστιανικού ντου είναι τα υβριστικά και απειλητικά μηνύματα που λαμβάνουν στην Εθνική Πινακοθήκη. Ο Νίκος Παπαδόπουλος θαυμάζοντας τους τζιχαντιστές θρησκευτικούς πολεμιστές του Ισλάμ, θέλησε να τους μιμηθεί, ξεσηκώνοντας τους ομοίους του. Κατάφερε με τον τρόπο αυτό, άνθρωποι οι οποίοι απλώς κοιτάζουν να κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούν, να κοιτάζουν τρομοκρατημένοι πίσω από τους ώμους τους, μήπως και δεχθούν κάποια επίθεση. Παρόμοια μηνύματα δέχθηκε και ο δημιουργός των έργων, ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης. Τόσο χριστιανικό που θα το ζήλευαν και οι αυθεντικοί μουτζαχεντίν!

Το τελευταίο επεισόδιο στη σειρά της θλιβερής απόφασης του ακραίου χριστιανού να μπουκάρει στην Πινακοθήκη και να κατεβάσει τα έργα του Κατσαδιώτη ήταν η είσοδος στο «παιχνίδι» της Ιεράς Συνόδου. Όχι, η Εκκλησία δεν διαχωρίζει τη θρησκευτική πίστη από την τέχνη -θα θέλατε. Η Εκκλησία εξέφρασε τη λύπη της για την έκθεση -όχι για το περιστατικό του τυφλωμένου από τον φανατισμό βουλευτή, και δηλώνει πως θα «ενεργήσει τα δέοντα προς την Ελληνική Κυβέρνηση». Θα την απειλήσει με λίγα λόγια πως το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας θα «μαυρίσει» την κυβέρνηση. Πραγματικά, παίζει να το έχει διδάξει αυτό ο Ιησούς και να μην μας το λένε;

Θα θέλαμε μια Εκκλησία που να καταδικάζει τη βία, με τον τρόπο που το έκανε ο Ιησούς κατά τη σύλληψή του από τους Ρωμαίους. Θα θέλαμε να διδάξει η Εκκλησία στους πιστούς πως στις χώρες του δυτικού πολιτισμού στις οποίες ανήκουμε, καμία θρησκευτική πίστη δεν είναι πάνω από το Σύνταγμα. Θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε πως η ανοχή στο διαφορετικό, δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά και της ζωής του Ιησού. Όσα συνέβησαν στην Πινακοθήκη δεν έχουν καμία σχέση με όσα διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη.

Τι είναι Τέχνη, δύο-τρεις παράγραφοι για αρχάριους

Δυστυχώς ή ευτυχώς, η υποκειμενικότητα είναι αυτή που ορίζει τις Τέχνες. Οι αναγνώσεις ενός έργου διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, ανάλογα με τις προσλαμβάνουσές του: την παιδεία του, τη μόρφωσή του (άλλο παιδεία, άλλο μόρφωση, ένας κάτοχος πτυχίου δεν σημαίνει αυτομάτως πως διαθέτει παιδεία), την αντιληπτική του ικανότητα, την ευρύτητα του πνεύματος. Το κυριότερο, όμως, είναι πως κάθε μορφή τέχνης, κάθε έργο, μπορεί να «μιλάει» στον άνθρωπο ακόμη και αν δεν έχει την παραμικρή ιδέα από Τέχνη.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμη της Τέχνης. Μπορεί ένας βοσκός στη Λιθουανία, παρατηρώντας την «Τζοκόντα» του Ντα Βίντσι να δει τη θεία του. Ένας ανθρακωρύχος στο Νιούκαστλ τη δεκαετία του 1950 μπορεί να την έβλεπε όμορφη και χαμογελαστή, ενώ μια νοικοκυρά στο Χιούστον του 1970 να τη χαρακτήριζε ως μια ύπουλη γυναίκα με κρυφή ατζέντα. Το έργο είναι ένα, οι αναγνώσεις πολλές. Το μόνο που χρειάζεται να γνωρίζει κανείς είναι πως όταν ένα έργο «δεν του μιλάει», δεν του «ξυπνά» κάποιο συναίσθημα ή ακόμη πιο ακραία, του «ξυπνάει» συναισθήματα οργής, το μόνο που έχει να κάνει είναι να το προσπεράσει.

Άλλωστε, ο φυσικός κόσμος που έχει πλάσει το ανθρώπινο είδος είναι γεμάτος με καθημερινά περιστατικά που μπορεί να προκαλέσουν εκνευρισμό. Μια σειρά από τέτοια προκαλούν οργή. Μια σειρά από τέτοια σε διάρκεια χρόνων, προκαλούν την αποστροφή προς το ανθρώπινο είδος. Άρα, ποιος ο λόγος να επιτρέπουμε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα να κατακλύζουν και τον πνευματικό κόσμο;

Η τέχνη είναι μια διαφορετική ματιά στην πραγματικότητα, μια άλλη οπτική σε καταστάσεις, μια αλληγορία, μια προέκταση… Δεν υπάρχει προσβολή. Αν ένα έργο δεν αρέσει σε κάποιον, τότε το προσπερνάει. Τόσο απλά.