Γέννημα θρέμμα Αθηναίος, την πόλη μου την αγαπώ για τον ξεχωριστό χαρακτήρα της, για τις μικρές δόσεις τρέλας της και για όλα τα αξιοπερίεργα που μπορείς να συναντήσεις στα στενά της. Από την κυρία που είναι ντυμένη σα να είναι βγαλμένη από περιοδικό μόδας στις 9 το πρωί μέχρι τα αυτοκόλλητα με τα διάφορα slogans σε κάθε γωνιά της.
Κι εκεί που λες ότι έχεις τον καλύτερο γκρι καμβά στην Ευρώπη, έρχονται αυτοί οι «γκραφιτάδες» και γεμίζουν τους τοίχους με χρώματα, σχήματα, ιστορίες λες και τους ζητήσαμε να κάνουν την πόλη μας σελίδες από μπλοκ ζωγραφικής κάποιου καλλιτέχνη. Μα να γίνει η Αθήνα υπαίθρια γκαλερί με graffiti; Είναι ποτέ δυνατόν να μας αρέσει κάτι τέτοιο; Φυσικά και ΟΧΙ και τοποθετούμαι!
1. Δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να γεμίζουν με χρώματα τους «τέλειους» γκρι τοίχους της Αθήνας!
Τη δεκαετία του 1950 δεκάδες ιδιοκτήτες πήραν την ολόσωστη απόφαση να γκρεμίσουν τα δεκάδες νεοκλασικά κτίρια που κάλυπταν το αθηναϊκό κέντρο και να τα αντικαταστήσουν με τις υπέροχες, ολόιδιες σαν βγαλμένες από μηχανή εργοστασίου πολυκατοικίες. Πολυκατοικίες που διαθέτουν μεγάλες γκρι ή μπεζ επιφάνειες και δίνουν στην πόλη έναν τόσο “χαρούμενο” τόνο. Και ξαφνικά έρχονται οι «γκραφιτάδες» και γεμίζουν με σχέδια τις επιφάνειες αυτές, με χρώματα, με σκίτσα που δείχνουν χαρούμενα πρόσωπα να γελάνε, αυλές σπιτιών, πολύχρωμα παραθυρόφυλλά, νέους να κάνουν skate και παιδιά να παίζουν στην πλατεία και στο κέντρο του graffiti ένα φλιτζάνι με ελληνικό καφέ Λουμίδης Παπαγάλος, γιατί ο καφές είναι κομμάτι της ζωής μας και η τέχνη δεν μπορεί παρά να αντιγράφει τη ζωή. Τέτοιες εικόνες, χαρούμενες, γεμίζουν οι τοίχοι μας και έπρεπε δηλαδή να μας αρέσουν;
2. Πιστέψτε με, πρόκειται για ανούσια σκίτσα χωρίς κανένα νόημα
Ένας καλλιτέχνης που φτιάχνει graffiti μπορεί -λένε- να αφιερώσει από μία ολόκληρη εβδομάδα μέχρι και ένα μήνα για να σκεφτεί με κάθε λεπτομέρεια το σχέδιο που πρόκειται να απεικονίσει στον τοίχο. Προσπαθεί μέσα από το graffiti του να φέρει στην επιφάνεια τόσο την κοινωνική όσο και τη ζωγραφική του άποψη, ένα κοινωνικό φαινόμενο, μνήμες ή εμπειρίες σχετικά με ένα θέμα. Όπως τις μνήμες που είχε ο γνωστός εικονογράφος Pan Pan που δημιούργησε αυτό το -θέλειναπιστεύει- ωραίο graffiti, που σας παραπονιόμουν και παραπάνω, σχετικά με την αθηναϊκή πλατεία, που αποτελεί από παλαιότερα κλασικό προορισμό για να απολαύσεις τον ελληνικό καφέ σου, να συνομιλήσεις, να γελάσεις και να γνωριστείς με τους γείτονες αλλά και τους περαστικούς. Μια τέτοια, δηλαδή, εικόνα της Αθήνας σχηματισμένη σε έναν τοίχο στην Πλάκα έπρεπε να μας αρέσει;
3. Οοο ναι, τα graffiti κρατούν όλους τους Instagram & art lovers απ’ όλο τον κόσμο μακριά από την Αθήνα!
Με 7.197.317 posts στο Instagram με το Hashtag #athens, 21.946 με το hashtag #athensstreetart και 12.660 με το hashtag #athensgraffiti είναι φανερό ότι οι τουρίστες που έρχονται στην Αθήνα, όχι μόνο δεν τους αρέσουν τα graffiti που βλέπουν στους τοίχους και τα σοκάκια της Αθήνας αλλά αναγκάζονται να τα ανεβάσουν και στους προσωπικούς τους λογαριασμούς στο Instagram για να αποδείξουν ότι η Αθήνα είναι μια πόλη γεμάτη χρώματα, αρώματα, ζωγραφιές, ανθρώπους που απολαμβάνουν τον ελληνικό καφέ τους στο μπαλκόνι. Μια πόλη που τα δείγματα τέχνης του δρόμου τα συναντάς ακόμα και στα υπαίθρια πάρκινγκ όπως συμβαίνει με το νέο graffiti που κοσμεί πλέον το parking της Μνησικλέους 12 στην Πλάκα. Μη ρωτήσετε ποιο είναι αυτό, αυτό με το φλιτζάνι του καφέ στο κέντρο που με τάραξε και σας γράφω τώρα ολόκληρο λογύδριόν. Αλήθεια, αυτή την εικόνα της Αθήνας θέλουμε άραγε να δείξουμε προς τα έξω;
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι εύκολο: Graffiti-αρθρογράφος σημειώσατε 3-0, γιατί κάποιες φορές πρέπει να μάθεις και να χάνεις. Να χάνεις το γκρι τοπίο και να κερδίζεις το πολύχρωμο.