Για τα πρωινά που ξοδεύαμε μπροστά στις τηλεοράσεις μας, όταν ήμασταν πιτσιρίκια, ενώ μας κυνήγαγε η μάνα μας με την παντόφλα στο σαλόνι κυρίως να κάνουμε επανάληψη στα μαθηματικά, τα έχουμε γράψει. Φταίει που μεγαλώνουμε μάλλον, φταίνε κι οι ώρες που δουλεύουμε κι αυξάνονται γεωμετρικά κι αυτές που μένουν για την πάρτη μας, μειώνονται δραματικά, φταίει κι η μάνα σου που σου λέει, πως έφτασες 35 χρονών μαντράχαλος κι ακόμη μιλάς για μίκι μάο. Μάνα, σώπασε. Σήμερα θα γράψω για “Transformers“, με άγριες διαθέσεις. Δεν θα σταματήσω μέχρι να μαζέψω κάθε παιδική ψυχούλα, που χάθηκε και δεν άκουσε ποτέ αυτόν τον μαγικό ήχο της μεταμόρφωσης του Optimus Prime, σε φορτηγό και που δεν έκανε ποτέ του, τους Decepticons αεροπλανάκια. Ο λόγος που θα το κάνουμε τούτο, είναι πως εγώ κι οι όμοιοι μου, πρόσφατα καήκαμε παρακολουθήσαμε στο Netflix, την υπεργαμάτη σειρά ντοκιμαντέρ, “The Toys that Made Us” που είχε επεισοδιάρα, αφιερωμένη στα “Transformers” που αγαπήσαμε.
Μάθαμε πολλά, κυρίως για την προέλευση τους. Δεν θέλει πολύ μυαλό προκειμένου να καταλάβεις, ότι ήταν μια μετεξέλιξη των γιαπωνέζικων ρομπότ που είχαν γεμίσει την αγορά παιχνιδιού από τη δεκαετία του 1960 κι έπειτα. Κάπου εκεί, θα εμφανιστεί η Takara, γιαπωνέζικη εταιρεία παιχνιδιών που έβγαλε σε κυκλοφορία τον Μάικρομαν και τον Ντάιακλοουν, κάνοντας όλα τα παιδιά να ζητάνε δαιμονισμένα ένα από τα δύο. Αυτοί, ήταν οι μπαμπάδες των μετασχηματιζόμενων παιχνιδιών που αργότερα γίνανε γνωστά διαγαλαξιακά ως “Transformers”. Για να συμβεί αυτό, μπήκε στο παιχνίδι κι η Hasbro, ερχόμενη από την Αμερική, ανιχνεύοντας τρόπους προκειμένου να πουλήσει όσο πιο πολλά παιχνίδια μπορεί. Έτσι, λοιπόν κάνανε τη λογική σκέψη, ότι για να τα αγοράσουν πρώτα τα παιδιά, χρειάζεται να τα δουν στην τηλεόραση.
Φτιάξανε λοιπόν, μια τηλεοπτική σειρά που έμεινε στον αέρα για 4 σεζόν, από το 1984 ως το 1987 σε σύνολο 98 επεισοδίων. Αυτά έφτασαν μεταγλωττισμένα σε κάθε ελληνικό σπίτι, μέσα από τη συχνότητα του Mega Channel κι είχε έρθει η ώρα μας να γνωρίσουμε τον Optimus Prime και την παρέα του. Από τη μια ήταν οι Autobots, που τους διαφέντευε ο τιτάνας Optimus που έφυγαν από τον πλανήτη τους, τον ξακουστό και τιμημένο Cybertron, ώστε να αναζητήσουν νέες μορφές ενέργειας. Έλα όμως, που οι αιώνιοι εχθροί τους Decepticons, με αρχηγό τον κακομούτσουνο και πονηρό Megatron, τελευταία στιγμή τρυπώνουν μαζί τους στο σκάφος τους. Το βαρυτικό πεδίο ωστόσο ενός πλανήτη που τον λένε Γη, τους τραβά και το σκάφος τους πέφτει στους πρόποδες ενός ηφαιστείου. Όλοι πέφτουν σε κώμα και για να ξυπνήσουν χρειάζεται να περάσουν κάποια χρονάκια. 4000 για την ακρίβεια μέχρι το Teletraan να ξυπνήσει και να αναγεννήσει Autobots και Decepticons.
Οι τελευταίοι σαν true κακοί παιδικών, ορέγονται να καταστρέψουν τη γη, κλέβοντας όλες τις μορφές ενέργειας του πλανήτη μας, προτού βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί με τον Optimus, πως: “δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλες Decepticons”. Κι ενώ αυτό έγινε το σύνθημα που όλους μας ενώνει, δυστυχώς κάποιος γελοίος σκέφτηκε να κυκλοφορήσεις μια τηλεταινία, με τον αρκούντως επεξηγηματικό τίτλο, “Transformers: The Movie“.
Ακόμη δεν έχουμε βρει ποιος κρυβόταν πίσω από τη δημιουργία της, που είχε ως αποτέλεσμα τη χειρότερη βιωματική εμπειρία, της παιδικής μας ηλικίας. Τον θάνατο του Optimus. Σε βλέπουμε, εσένα που θες να σχολιάσεις χαιρέκακα, ότι: “ναι, σιγά, σταμάτησαν να ζωγραφίζουν σε καρέ, ένα ανθρωπόμορφο ρομπότ, μεγάλη απώλεια!”. Μάθε λοιπόν πως πονέσαμε σαν να χάσαμε κατοικίδιο, μιας κι ο Optimus, ήταν η πιο γαμάτη πατρική φιγούρα που είδαμε στην Μεγάλη Οθόνη, ο μόνος που κοίταξε τον Όμπι Γουάν Κενόμπι στα μάτια. Ήταν ο βασικός λόγος που μαλώνουμε για τα “Transformers” αν χρειαστεί. Ντάξει κι ο Bubblebee που ήταν ο “ΕΤ” των Autobots, κι ο σιχαμένος ο Starscream κι ο Soundwave που γινότανε κασέτα, αλλά πάνω από όλα οι τίτλοι της αρχής, που τους είχες μάθει μέχρι κι ο σκύλος σου και στεκόταν προσοχή πλάι σου, όσο παιζόταν το επεισόδιο. Μετά, η σειρά βρήκε μπόλικες απονενοημένες συνέχειες, με τα ρομπότ να γίνονται από νίντζα και δεινόσαυροι μέχρι γάτες, καμηλοπαρδάλεις κι ακρίδες και χολιγουντιανές παραγωγές, που σόλνταραν όλα τα ποπ κορν της οικουμένης! Εμείς όμως, ακόμη προσευχόμαστε σε έναν Optimus Prime, πατέρα, παντοκράτορα.
