Από χθες διαβάζω παντού για την κακοποίηση ενός σκυλιού στην Κρήτη.Το άκουσμα της λέξης κακοποίηση σε ό,τι έχει να κάνει με τα ζώα, πολλές φορές εγείρει αμφισβητήσεις. Είναι και λίγο της μόδας να κατηγορούμε για υπερβολές όσους μιλούν ανοιχτά, συχνά και με συναισθηματισμό για τα ζώα και αυτοχαρακτηρίζονται ως φιλόζωοι. Για να είμαι λοιπόν σαφής: από χθες διαβάζω παντού για έναν κηδεμόνα σκύλου ο οποίος κρέμασε τον σκύλο του και τον ευνούχισε με τανάλια. Πρακτικά, κρέμασε το ζώο ζωντανό και του έκοψε τους όρχεις με τανάλια. Ικανοποιεί τα στάνταρ μας για την κακοποίηση αυτό; Και με το παραπάνω.

Η ιστοσελίδα που μετέδωσε το συμβάν ανέφερε πως ένας τουρίστας άκουσε τα κλάματα του σκυλιού και το μετέφερε αιμόφυρτο και με τρομερούς πόνους στον κτηνίατρο. Ο γιατρός μάλιστα διαπίστωσε ότι πως το σκυλί είχε σημάδια στο κεφάλι του πιθανότατα από σβησμένα τσιγάρα. Στα κακά νέα να προσθέσουμε και το γεγονός πως το σκυλάκι είναι πίτμπουλ. Βασικά, ένα πιτμπουλ που από τη φωτογραφία που έχει διαρρεύσει φαίνεται να έχει υποστεί όλα όσα βιώνει αυτή η φυλή ανά τα χρόνια: κομμένα αυτιά και απάνθρωπη βία.

Ο δράστης και κηδεμόνας του σκύλου συνεχίζει να αναζητείται, με το όνομα, τη διεύθυνση και τα στοιχεία του να είναι ήδη γνωστά. Σήμερα έχουν συγκεντρωθεί άνθρωποι έξω από την υπηρεσία που δουλεύει. Αναζητείται άρα το έχει σκάσει. Αναζητείται και αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι άνθρωποι έχουν ακούσει τα κλάματα αυτού του σκυλιού και τα αγνόησαν; Πώς συνηθίζεται το να ζεις με τον ήχο της βίας στα αυτιά σου καθημερινά; Αναρωτιέμαι σε πόσα άλλα ζώα έχει χρησιμοποιήσει την τανάλια του. Αναρωτιέμαι πόσο αγνοούμε καθημερινά την αλήθεια συνειδητά. Γιατί πρέπει να αποκτήσει ένας επικίνδυνος τύπος σκύλο; Ποιος του τον έδωσε; Από ποια παράνομη γέννα περίσσεψε; Πόσα δείγματα της επικινδυνότητάς του έχει δείξει πριν κρεμάσει ένα πλάσμα ζωντανό σε ένα δέντρο; Πόσα δείγματα ψυχασθένειας που χρήζει βοήθειας είχε δείξει πριν αρχίσει να παριστάνει τον παρανοϊκό χειρούργο με την τανάλια που πιθανότατα είναι τόσο αποκομμένος από τη συνείδησή του που δεν τον σταματούν σε κανένα επίπεδο ο φόβος και η κραυγές ενός αθώου πλάσματος. Αναρωτιέμαι τι να σχολιάζουν οι γείτονες. Να σκέφτηκαν να του πάρουν το σκυλί ποτέ; Αναρωτιέμαι τι πάει λάθος μαζί μου και με έχει κάνει να τρέμω αυτό το περιστατικό. Δεν έχουν συμβεί παρόμοια; Δε συμβαίνουν καθημερινά; Δεν τα έχουν παγιώσει τα ντεμέκ «δεν είχα ακούσει τίποτα» που στην πραγματικότητα ήταν «που να μπλέκω τώρα”; 

Αναρωτιέμαι γιατί βλέπω τον δικό μου σκύλο σε κάθε αδέσποτο, σε κάθε κακοποιημένο ζώο. Αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο τεμπέλικος αυτός ο μηχανισμός που συνδέει τη σκέψη με τη δράση. Αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα ακούμε για κρεμασμένα ζώα, ευνουχισμένα στην ψύχρα με στόχο τον καθαρό σαδισμό χωρίς να στέλνουμε τους δράστες εκεί που ανήκουν. Αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα κάνουμε τα στραβά μάτια, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουμε πως κάποιος που κατάφερε να κάνει κάτι τέτοιο σε ένα ζώο, είναι κάτι παραπάνω από ικανός να το κάνει και σε ένα παιδί, σε ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, σε οποιονδήποτε δε μπορεί να αντιδράσει. Έχω βαρεθεί να αναρωτιέμαι τα ίδια και τα ίδια, τα αυτονόητα. Τρέμω γράφοντας αυτό το κείμενο, κυρίως γιατί σε αυτό το περιστατικό βλέπω το μέλλον πολλών ζώων, η ζωή των οποίων θα τρακάρει σε μια άρνηση για μπλεξίματα. Μίζερη και ένοχη.