Ναι, ναι, είδατε και εξακολουθείτε κάποιοι από εσάς να ξαπλώνετε στον καναπέ σας όσο στην οθόνη σας παίζει το νέο χιτ του Netflix, Monster: Jeffrey Dahmer Story αλλά και άλλα crime stories που, πραγματικά, κυκλοφορούν το ένα μετά το άλλο τα τελευταία χρόνια. Είναι εθιστικά, δεν διαφωνούμε και θα ήταν ψέματα αν λέγαμε ότι δεν τα καταναλώνουμε όπως τα ποπ πορν που μας συντροφεύουν σε κάθε προβολή.
Με αυτό το σχετικά νέο “κόλλημά” μας για τα crimes stories, όμως, γεννήθηκε και ένας νέος όρος, αυτός της υβριστοφιλίας που φυσικά, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ανάπτυξη των ΜΜΕ και κυρίως της τηλεόρασης. Netflix, σε ευχαριστούμε που αλλάζεις τον κόσμο έστω και με αυτόν τον τρόπο. Βέβαια, δεν ξέρουμε αν είναι για καλό.
Καθίστε στην καρέκλα, ήρθε η ώρα να εξηγήσουμε τι είναι η υβριστοφιλία. Ξεκινάμε: είναι η τάση των γυναικών (μεγάλο το ποσοστό) να ερωτεύονται εγκληματίες και μάλιστα ιδιαιτέρως επικίνδυνους, όπως βιαστές και serial killer. Ακούγεται βαρύ, αλλά ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα όπως κάναμε και σε προηγούμενο κείμενο για την ρομαντικοποίηση των serial killers.
H ονομασία του όρου δόθηκε από τον ψυχολόγο και σεξολόγο John Money (Γιάννης Λεφτάς) και έχει ρίζα από την ελληνική λέξη ύβρις. Παντού Ελλάδα λέμε. Οι ειδικοί άρχισαν να μελετούν αυτή τη διαταραχή όταν οι καταδικασμένοι δολοφόνοι και βιαστές δέχονταν χιλιάδες ερωτικά γράμματα από θαυμάστριες με την περίπτωση του Τεντ Μπάντι που λάμβανε αμέτρητα γράμματα, εσώρουχα και γuμνές φωτογραφίες από γυναίκες, να είναι η πιο χαρακτηριστική. Μάλιστα, πολλές ήθελαν να συνάψουν σχέση μαζί του ακόμα και να τον παντρευτούν, ώστε να δικαιούνται τη συζυγική επίσκεψη.
Υπάρχουν δύο περιπτώσεις: α) έχουμε την παθητική υβριστοφιλία, όπου κρατούνε σχέση με την ασφάλεια ότι ο δράστης είναι στη φυλακή και δεν κινδυνεύουν και β) την ενεργητική όπου έχουν ως στόχο ζωής να ελευθερωθεί ο εγκληματίας για να ζήσουν μαζί. Ήρεμα, βρε.
Οι ψυχολόγοι δεν έχουν προσδιορίσει πλήρως τους λόγους που εμφανίζεται αυτό το σύνδρομο, αλλά υπάρχει μια σειρά υποθέσεων για το τι το προκαλεί. Σε έναν κόσμο που ο ρόλος και η αξία του άνδρα είναι η σκληρότητα και η τραχύτητα, ο εγκληματίας πυροδοτεί αρχαία ένστικτα και αναπαριστά ένα είδος ηρωικού «προμηθεακού» όντος όπου η τάση τους προς τη βιαιότητα επιδεικνύει την ικανότητά του να προστατεύσει την γυναίκα και τους απογόνους του.
Η ψυχολόγος Κάθριν Ραμσλαντ συσχετίζει κάποιους από τους λόγους εμφάνισης της υβριστοφιλίας με τα κίνητρά τους: κάποιες από αυτές τις γυναίκες πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον βίαιο άντρα, ακόμα κι αν είναι εγκληματίας. Άλλες «βλέπουν» το μικρό αγόρι που κάποτε ήταν και επιζητούν να το φροντίσουν. Άχου μωρέ.
Τέλος πάντων, προτείνουμε να μείνετε στην προβολή του Ντάμερ. Μέχρι εκεί.
