Θυμάστε την πρώτη φορά που ακούσατε τον ήχο της ειδοποίησης του μηνύματος της Πολιτικής Προστασίας; Ήταν τρία χρόνια πριν σχεδόν. Ένας ιός είχε αρχίσει να εξαπλώνεται ανεξέλεγκτος. Ο Στέφανος Χίος ωρυόταν. Προειδοποιούσε. «ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ». «Όλοι, Παναγία μου, όλοι», συνεχίζαμε εμείς κάθε μια από τις χίλιες φορές που παρακολουθήσαμε το βιντεάκι. Η Πολιτική Προστασία αποφασισμένη πως θα τερματίσει τον τρόμο και κάθε παραλληλισμό που εύλογα κάναμε με το Black Mirror, μάς προειδοποιούσε, αφού πρώτα άφηνε να περάσουν δευτερόλεπτα αληθινού horror, με έναν ήχο που έμοιαζε με σειρήνα, που δεν ξέραμε από πού προερχόταν, μέχρι να ρίξουμε έντρομοι μια ματιά στην οθόνη του κινητού μας, να μείνουμε σπίτι. Να αποφύγουμε κάθε περιττή μετακίνηση, και γενικώς να μείνουμε σπίτι, ώσπου το «μένουμε σπίτι» έγινε η φάση μας για αρκετό καιρό. Μετά αυτή η kinky ειδοποίηση έγινε πιο συχνή, και «απάτησε» τις υγειονομικές τις ρίζες με άλλες: πυρκαγιές, κακοκαιρίες, πλημμύρες και όλα τα καλά που μάς κάνουν να τριπάρουμε πιστεύοντας πως από το 2019 μάλλον παίζουμε σε κάποιο reality επιβίωσης στο Metaverse. Αλλά σοβαρά, θυμάστε εκείνη την πρώτη φορά που ακούσατε τον ήχο της ειδοποίησης; Εκείνη την απόκοσμη σειρήνα της Πολιτικής Προστασίας; Ναι ε; Εγώ όχι. Γιατί η Πολιτική Προστασία με έχει γραμμένη.
Το FOMO, τον φόβο του ότι κάτι συμβαίνει εκεί έξω και εμείς το χάνουμε, το έχω δουλέψει. Έτσι νομίζω δηλαδή. Θέλω να πω πως αν σκεφτείς πως αν κάπου ήθελες πραγματικά να είσαι, εκτός από χωμένος ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ, θα ήσουν. Κάπως έτσι, ΟΚ και με λίγες υπενθυμίσεις πως ό,τι βλέπουμε στα social media είναι ένα καλοφιλτραρισμένο ψέμα, το FOMO δεν με αγγίζει. Μα διάολε, όταν σε group chats στο Facebook αντιλαμβάνεσαι πως η σειρήνα της Πολιτικής Προστασίας κοψοχόλιασε κάθε ψυχή εκεί έξω εκτός από εσένα, νιώθεις πως στα αλήθεια κάτι συμβαίνει εκεί έξω και εσύ έχεις αφεθεί να πετάς τον χαρταετό σου. Και αυτό το κάτι δεν είναι κανένα παρτάκι που δεν πήγες. Ούτε κανένα λαϊβάκι που έχασες. Είναι μια πανδημία, μια πλημμύρα, χιονιάς, η Μπάρμπαρα, ΦΩΤΙΑ. Καταλαβαίνετε; Δεν γίνεται να μην λαμβάνεις αυτό το μαζικό invite στον τρόμο από την Πολιτική Προστασία. Δεν γίνεται να μη μπορείς και εσύ να σχολιάσεις πως η λύση αυτής της κυβέρνησης για κάθε πρόβλημα που άλλοτε δεν ήταν πρόβλημα αλλά αφορμή για τριήμερο στην Αράχωβα με τις ευλογίες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι το «μείνετε σπίτι». Πώς να το σχολιάσω χρυσέ μου αφού δεν το έλαβα ποτέ; Δεν τη νοιάζει την Πολιτική Προστασία αν εγώ δεν μείνω σπίτι και βγω στη Βουλιαγμένης με το snowboard. Καταλαβαίνεις;
Για τις ανάγκες αυτού του κειμένου, θα γίνω το κέντρο του κόσμου. Εγώ, λοιπόν, το κέντρο του κόσμου, δεν ειδοποιήθηκα καν για την πανδημία από την Πολιτική Προστασία. Η σειρήνα εμένα δεν με διέκοψε όσο περνούσα τη γκούντα και τα μήλα μου με ντετόλ. Η Πολιτική Προστασία δεν με θυμήθηκε ούτε στις περσινές χιονοθύελλες. Κατά τύχη δεν πέρασα από την Αττική Οδό. Κατά τύχη ζώ. Είναι εξαιρετικά θλιβερό, θλιβερό σαν χωρισμός με φίλο, το να ζητάω screenshots από εδώ και από εκεί, από το μήνυμα της Πολιτικής Προστασίας, λες και δεν υπάρχω εγώ για αυτό το κράτος. Λες και δεν έχω δικαίωμα εγώ να πω ένα αυθόρμητο «αναχαθειςκιεσυ» τρομαγμένη από αυτόν τον ειλικρινά απόκοσμο ήχο. ΘΕΛΩ ΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΣΤΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ. Τι ζητάω;
Κάπου εδώ έχεις ενοχληθεί από την ανούσια γκρίνια μου και σκέφτεσαι πως προφανώς ο αριθμός μου δεν είναι καταχωρημένος εκεί που θα έπρεπε να είναι καταχωρημένος. Αυτή η θεωρία θα ίσχυε, και ειλικρινά, θα με κάλυπτε και εμένα, αν δεν είχα την τιμή να λάβω ένα μήνυμα από την Πολιτική Προστασία την προηγούμενη εβδομάδα με τις βροχές. Ναι, εκείνες που δημιούργησαν εκείνους τους εξωτικούς καταρράκτες στην καθόλου εξωτική Βασιλίσσης Σοφίας. Καλέ λίγη ομορφιά. Τέλος πάντων. Η χαρά μου που κόντεψα να φτύσω τον καφέ μου στο πληκτρολόγιο από την τρομάρα δεν λέγεται. Σκέφτηκα πως από εδώ και πέρα θα μαθαίνω για κάθε μικρή και μεγάλη καταστροφή που θα μπορέσει να συντηρήσει τον ιδρυματισμό που μου προκάλεσε η καραντίνα, κρατώντας με σπίτι. Κι όμως. Σήμερα λάβατε όλοι εσείς ένα μήνυμα για την κακοκαιρία «Μπάρμπαρα». Όλοι. Πάλι. Εκτός από εμένα. Δηλαδή, θα μπορούσα να μην είμαι στο σπίτι τώρα. Γιατί κανείς δεν με προειδοποίησε πως αύριο θα μπορούσα να μεταμορφωθώ σε γραφικό στον Ευαγγελάτο ως η τύπισσα που πήγε μέχρι την Κηφισιά για ένα κομμάτι cheesecake και ένα ζεστό εσπρέσο που τελικά ήταν παγωμένος. Σχεδόν τον βλέπω ανάμεσα στο πιατάκι και την κουπίτσα. Τι φρίκη και τι μοναξιά.
