Ξέρεις, δεν θα γίνει ποτέ κουραστικό να γράφουμε για το πως μοιάζει ο κακοποιητής που υπάρχει από τη μέσα πλευρά της πόρτας του σπιτιού που κλείνει. Να γράφουμε δηλαδή ότι φοράει το πουκάμισο που του πήραμε την Πρωτοχρονιά και χαμογελάσαμε όταν του πήγαινε τέλεια, ότι το βράδυ σέρνει τις παντόφλες του από την κουζίνα στο μπάνιο και το πρωί μυρίζει ο καφές του, που σιγοβράζει στο μπρίκι. Δεν θα κουραστούμε να λέμε ότι τον κακοποιητή του σπιτιού μας τον φωνάζουμε με το όνομα του συντρόφου μας, αλλά και με το μπαμπά ή το μαμά, μπορεί να είναι ο αδερφός μας. Με άλλα λόγια, είναι άνθρωποι που ερωτευτήκαμε, αγαπήσαμε ή έτυχε να είναι οικογένεια μας. Ο δράκος της ζωής μας δεν έχει ουρά, ούτε κόκκινα μάτια. Μπορεί να χαμογελάει, να είναι αγαπητός και γοητευτικός, ένας “σωστός οικογενειάρχης”.

Εν μέσω της φονικής πανδημίας που βιώνουμε, και με παγκόσμιο αίτημα το “Μένουμε σπίτι”, χιλιάδες θηλυκότητες εκτός από τον φόβο του ιού και το άγχος του εγκλεισμού, καλούνται να αντέξουν τη βία που κλιμακώνεται σε ένα σπίτι που δεν είναι ασφαλές για όλες.

Στην Αργεντινή, μετά από 10 μέρες καραντίνας, καταγράφηκαν 12 γυναικοκτονίες και 8 καταγγελθείσες απόπειρες. Ανάμεσα τους, η Cristina 40 χρονών και η Ada, 7, μάνα και κόρη, που βρέθηκαν θαμμένες στον κήπο του σπιτιού τους. Προτού κηρυχθεί η καραντίνα, η Cristina είχε κινήσει διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων κατά του κακοποιητικού της συντρόφου. Από τις 20 Μάρτη και μετά, υποχρεώθηκε να συγκατοικεί μαζί του, χωρίς δυνατότητα φυγής. Στην Αργεντινή οι καταγγελίες για έμφυλη βία έχουν μειωθεί κατά 70%, κάτι που φανερώνει ότι τα θύματα δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στο νομικό μηχανισμό προστασίας. Μειωμένες είναι και οι κλήσεις στις γραμμές στήριξης, καθώς είναι αδύνατο μια γυναίκα να καλέσει για να καταγγείλει την βία, με τον κακοποιητή σύντροφο δίπλα της.

Στην Ισπανία μετράμε 11 γυναικοκτονίες τις ημέρες της καραντίνας, αλλά σήμερα το φεμινιστικό κίνημα κατέγραψε μία νίκη. Η κυβέρνηση αποφάσισε να επιτάξει ξενοδοχεία προκειμένου να στεγαστούν οι επιζώσες έμφυλης ή/και ενδοοικογενειακής βίας, αφού οι ξενώνες έχουν ήδη γεμίσει.

Παρόμοια η κατάσταση και στη Γαλλία, όπου επίσης η κυβέρνηση αποφάσισε την επίταξη ξενοδοχείων, αλλά και το άνοιγμα 20 νέων κέντρων ημέρας για κακοποιημένες γυναίκες. Επίσης, εγκρίθηκε έκτακτη χρηματοδότηση του 1 εκ. ευρώ για τις οργανώσεις που στηρίζουν επιζώσες. Και στις δύο χώρες η κωδική ονομασία “Μάσκα 19” στα φαρμακεία είναι το σύνθημα για να καταλάβει ο/η φαρμακοποιός, ότι η γυναίκα μπροστά του/της ζητάει βοήθεια ως θύμα ενδοοικογενειακής βίας.

Στην Ελλάδα, που μετράμε ήδη 3 γυναίκες δολοφονημένες εν μέσω καραντίνας, παρατηρήθηκε μείωση στις κλήσεις που δέχεται το 15900, ο αριθμός 24ωρης βοήθειας, αφού είναι αδύνατον να καλέσεις όταν βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με τον κακοποιητή. Έτσι λοιπόν, αναγκαζόμαστε να έρθουμε ξανά και ξανά αντιμέτωπες με εμετικά πρωτοσέλιδα εφημερίδων που βάζουν σεξιστική και πατριαρχική μπουγάδα σε γυναικοκτόνους, που δεν την πάλεψαν στην καραντίνα και με την αναγκαστική συγκατοίκηση και στραγγάλισαν τη σύντροφο τους. Αυτός φοιτητής ιατρικής, το χέρι δηλαδή που σήμερα δολοφονεί αλλά αύριο θα σώσει ανθρώπους. Αυτή φοιτήτρια, αλλά δεν μας νοιάζει που και πως, έτσι και αλλιώς “κάτι θα του έκανε, δεν μπορεί…”.

Στη σελίδα της Φεμινιστικής Συλλογικότητας Καμία Ανοχή δημοσιεύτηκαν πρόσφατα σκέψεις μιας γυναίκας επιζώσας έμφυλης βίας, σκέψεις που βρήκε το θάρρος να καταγράψει αφήνοντας το δικό της χνάρι, σε αυτόν τον κύκλο πόνου.

*Trigger warning: σκηνές έμφυλης βίας

“Είμαι θύμα κακοποίησης.
Είμαι θύμα κακοποίησης από έναν άντρα που είχα ερωτευθεί πολύ.
Είμαι θύμα κακοποίησης που βρήκε το κουράγιο και έφυγε από τη σχέση
Είμαι θύμα κακοποίησης που ευτυχώς επέζησε.
[…]
Τις τελευταίες μέρες είμαι και εγώ σπίτι μαζί με το παιδί μου. Στην ηρεμία και την ασφάλεια του σπιτιού μου. Επικοινωνώ με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, με τους ανθρώπους που με στήριξαν και με στηρίζουν. Την προηγούμενη εβδομάδα ανακοινώθηκε ο περιορισμός κυκλοφορίας.

Εκείνο το βράδυ κατά την προσπάθεια μου να κοιμηθώ μου ήρθε στο μυαλό η σκέψη… πώς θα ήμουν, αν ήμουν ακόμη ζωντανή, πώς θα περνούσα τον καιρό της καραντίνας στο σπίτι μαζί του. Πώς θα περνούσαν όλες αυτές οι ώρες, οι μέρες μαζί του. Με την ψυχολογική πίεση για τα μηνύματα που θα έρχονταν στο κινητό, στα social media. Με τις παράλογες σκέψεις που θα του περνούσαν από το μυαλό. Αποκομμένη καιρό από όλους τους δικούς μου ανθρώπους. Πώς θα τα κατάφερνα να τον έχω ήρεμο, να μην προκαλέσει κάτι, οτιδήποτε, την βίαιη αντίδρασή του.

[…]
Σκέφτομαι αυτές τις γυναίκες που είναι ακόμη εκεί. Που δεν πρόλαβαν να φύγουν. Που δεν μπόρεσαν να φύγουν. Καμία δεν θέλει να είναι εκεί. Καμία δεν θέλει να σκέφτεται πως να αποφύγει το επόμενο χαστούκι, την επόμενη μπουνιά.
Σκέφτομαι την αγωνία τους. Σκέφτομαι τον πόνο τους.

Αυτές τις μέρες, αυτές οι γυναίκες είναι μόνες τους. Και αγωνίζονται για την επιβίωσή τους. Μην σας φαίνεται πολύ βαρύ αυτό. Έτσι είναι. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε χτυπήσει την επόμενη φορά. Πόσο δυνατά.

Να έχουμε το νου μας και σε αυτές τις γυναίκες. Να βρούμε έναν τρόπο να τις βοηθήσουμε. Να μην κλείσουμε τα αυτιά μας στις φωνές που θα ακούσουμε από το διπλανό διαμέρισμα.
Σας παρακαλώ.
Μην τις αφήσετε μόνες τους.
Μην τις αφήσουμε μόνες τους.

Δεν έχει σημασία το όνομά μου.
Μία επιζώσα”

Σε αυτές τις περιόδους κρίσης, που η κυριαρχία της τοξικής αρρενωπότητας επιβάλλει με μεγαλύτερη ένταση την ισχύ και τον έλεγχό της στα σώματα γυναικών, ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων και παιδιών, στα σώματα των ανάπηρων ατόμων, χρησιμοποιώντας την πανδημία ως νομιμοποιητικό επιχείρημα, οι διέξοδοι διαφυγής για τις επιζώσες/ντες στενεύουν ασφυκτικά, καθώς το ήδη ανεπαρκές δημόσιο δίκτυο υποστήριξης υπολειτουργεί. Με αυτά τα δεδομένα, χιλιάδες γυναίκες, θηλυκότητες, ΛΟΑΤΚΙ+ υποκείμενα και ανάπηροι/ες βρίσκονται πλέον εκτεθειμέν@ σε ανυπολόγιστους κινδύνους.

Για αυτό το λόγο απαιτούμε άμεσα τη λήψη μέτρων, ώστε να διαμορφωθεί μια δίοδος στην ασφυξία:

  • Να επιταχτούν άμεσα ξενώνες για τη στέγαση των επιζωσών (και των παιδιών τους, αν έχουν), αλλά και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.
  • Να μην ανασταλεί η εκδίκαση καμίας υπόθεσης έμφυλης ή/και ενδοοικογενειακής βίας. Για πολλές γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ υποκείμενα, ακόμα και τα περιοριστικά μέτρα αποτελούν σημαντικό εχέγγυο για την ασφάλειά τους.
  • Να λειτουργήσει η γραμμή SOS 15900 και με chat. Για πολλές επιζώσες είναι αδύνατο να τηλεφωνήσουν, λόγω του 24ωρου εγκλεισμού τους με τον κακοποιητή τους.
  • Να συνεχίσει απρόσκοπτα και να ενισχυθεί η παροχή νομικής συμβουλευτικής και ψυχοκοινωνικής στήριξης από τα Συμβουλευτικά Κέντρα της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων αξιοποιώντας την τηλεργασία και τις νέες τεχνολογίες.
  • Να ενισχυθούν οι επιζώσες οικονομικά, ώστε να σταματήσει η οικονομική εξάρτηση από τον κακοποιητή τους και να μπορούν να φύγουν, διασφαλίζοντας αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης.
  • Τέλος, καλούμε τους αυτόπτες/αυτήκοες μάρτυρες να καταγγέλουν, ακόμα και ανώνυμα, περιστατικά έμφυλης βίας στις αρχές καλώντας το 15900 για καθοδήγηση και συμβουλευτική και το 100 για άμεση επέμβαση.

Την περίοδο αυτή, από τη Φεμινιστική Συλλογικότητα Καμία Ανοχή, “τρέχει” καμπάνια συλλογής υπογραφών, με στόχο να ενισχυθούν άμεσα οι παροχές και η στήριξη από τις αρμόδιες αρχές στις επιζώσες έμφυλης ή/και ενδοοικογενειακής βίας, γυναίκες, θηλυκότητες, ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, ανάπηρες/α και παιδιά.

Βοήθησε μας να κάνουμε την φωνή μας πιο δυνατή!

Υπόγραψε εδώ, για να μη μείνει καμία ξανά μόνη!