Ο Άρης Σερβετάλης ήταν ο πρωταγωνιστής της παράστασης «Ρινόκερος» και από χθες είναι ο πρωταγωνιστής των αντιεμβολιαστών σε ένα έργο που έγραψαν και μάλλον παίζεται στο κεφάλι τους. Ο ηθοποιός στέκεται πλέον μόνος του σε μία αυτοσχέδια σκηνή, υποκλίνεται μπροστά στο κοινό του το οποίο ξεσπά με τη σειρά του σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και φωνάζει «καλά τους έκανες, είσαι μάγκας». Πόσο «μάγκας», όμως, είναι ο Άρης Σερβετάλης; Πολύ, λίγο ή καθόλου; Αν λάβουμε υπόψιν την συντριπτική πλειοψηφία των σχολίων κάτω από τη χθεσινή είδηση, τότε είναι πολύ. Αν επιλέξουμε κάνουμε τη διαφορά και να βουτήξουμε λίγο τη γλώσσα στο μυαλό μας, τότε είναι λίγο ίσως και καθόλου.

Μετά την αποχώρηση του ηθοποιού από την παράσταση «Ρινόκερος» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, μια ολόκληρη ομάδα έμεινε χωρίς δουλειά, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί ο αντικαταστάτης του -αν γίνει αυτό. Δεν είναι εύκολο, άλλωστε ήταν ο πρωταγωνιστής. Ο ίδιος, όπως διαβάζουμε, είχε προειδοποιήσει ότι αν υπάρξουν διαχωρισμοί μεταξύ των εμβολιασμένων και των ανεμβολίαστων, θα αποχωρήσει και αυτό γιατί «η Τέχνη είναι για όλους». Το έκανε.

Πριν φιλτράρουμε σωστά την είδηση και την απόφασή του, μας δίνεται η εντύπωση ότι ο Άρης Σερβετάλης βγαίνει μπροστά για να προστατεύσει όση δημοκρατικότητα μας έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα και έτσι, αυτόματα, η κίνησή του μεταφράζεται από μεγάλη μερίδα του κόσμου ως μια πράξη δίκαιη απέναντι σε ένα μέτρο μη δίκαιο. Αυτό συμβαίνει διότι, όπως ήδη είπαμε, «η Τέχνη οφείλει να είναι για όλους» ή τουλάχιστον για εκείνους που μπορούν να διαθέσουν 20 ευρώ για δουν το έργο του Ιονέσκο. Λίγο ακριβό το εισιτήριο, αλλά προχωράμε.

Και έτσι είναι, υπό φυσιολογικές συνθήκες, όλοι θα έπρεπε να έχουν πρόσβαση στα θέατρα. Δεν είναι όμως, στις μέρες μας η «φυσιολογική συνθήκη» αποτελεί παρελθοντικό δεδομένο και μάλλον αυτό αρνούνται να καταλάβουν όσοι αρνούνται να κάνουν και το εμβόλιο. Έχουν επιλέξει να απέχουν από την πραγματικότητα χτίζοντας παράλληλα μια δική τους, η οποία έχει πάντα έναν μπαμπούλα να τους κουνά το δάχτυλο. Βλέπουν των εαυτό τους ως σύγχρονους περιθωριακούς που αντιστέκονται σε κάθε μέτρο που έχει ως στόχο τον διαχωρισμό, τη φίμωση και τον θάνατο της δημοκρατίας. Πόσο δημοκρατική ήταν όμως η αποχώρηση του Άρη Σερβετάλη από την παράσταση; Πόσο δημοκρατικό είναι ότι θα μείνουν χωρίς δουλειά άτομα που συναναστρεφόταν καθημερινά;

Η στάση που αποφάσισε να κρατήσει ο Άρης Σερβετάλης αντιστρέφει τους ρόλους και αυτό είναι άδικο. Όσοι τώρα στηρίζουν τον ηθοποιό -και είναι πολλοί-, θεωρούν τα άτομα που συνεχίζουν να «αποκλείουν» τους ανεμβολίαστους από τα θέατρα, αντιδημοκράτες. Αλήθεια, ποιος χαίρεται με αυτόν τον αναγκαστικό διαχωρισμό και γενικότερα με τα μέτρα που έχουν ληφθεί; Κανείς. Μην ξεχνάμε επίσης ότι από το πουθενά, έγινε η σημαία όσων καταργούν τη λογική και το αίσθημα της ασφάλειας. Για να διασφαλιστεί η ασφάλεια, λοιπόν, μπαίνουν κάποιοι κανόνες. Είναι απλό. Δεν πρόκειται για ρατσισμό απέναντι στους ανεμβολίαστους, πρόκειται για ένα λογικό μέτρο σύμφωνα με τις αποφάσεις της επιστημονικής κοινότητας.

Αν το να δίνεις φωνή και δύναμη στους ανθρώπους που δεν νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους είναι μαγκιά, τότε ναι, ο Άρης Σερβετάλης είναι μάγκας. Από την άλλη, ίσως είναι απλά ένας τύπος με ξεθωριασμένη ενσυναίσθηση που μπέρδεψε τη λογική με τα πιστεύω του (ότι η τέχνη είναι για όλους) και που δεν έχει κανένα πρόβλημα να αφήσει έστω και προσωρινά μια ομάδα χωρίς δουλειά.