Τον Μάιο του 2000 ο 48χρονος Άτλι έπαιζε γκολφ με μερικούς φίλους του σε ένα γήπεδο σε μικρή απόσταση από το χωριό όπου διέμενε. Ο ουρανός δεν προμήνυε τίποτα καλό, γι’ αυτό είπαν κι εκείνοι να τα μαζεύουν. Όμως, πριν προλάβουν να αναζητήσουν καταφύγιο στην φιλόξενη εσωτερική αίθουσα της λέσχης, ένας κεραυνός χτύπησε τον Άτλι. Οι φίλοι του που του είχαν γυρισμένες τις πλάτες τους εκείνη τη στιγμή, γύρισαν και αντίκρισαν έντρομοι τον Άτλι να σωριάζεται στο έδαφος ενώ καπνοί υψώνονταν από τα άκρα του. Τα μαλλιά και τα φρύδια του ήταν καμένα, τα παπούτσια του βρίσκονταν μερικά μέτρα μακριά.

Ευτυχώς για τον κεραυνόπληκτο, ο ένας από την παρέα ήταν πρώην πεζοναύτης. Έδωσε στον κολλητό του τις πρώτες βοήθειες: Φύσηξε αέρα στα πνευμόνια του και του έκανε θωρακικές μαλάξεις. Μετά έφτασε το ασθενοφόρο. Ο τραυματίας δέχτηκε τις περιποιήσεις των νοσοκόμων, η καρδιά του ξαναβρήκε τον ρυθμό της –είχε υποστεί καρδιακό επεισόδιο- και η κατάσταση του σταθεροποιήθηκε.

14 χρόνια μετά, ο Άτλι δεν θυμάται τίποτα από το περιστατικό που άλλαξε άρδην τη ζωή του. Το μόνο που συγκρατεί είναι η διαδρομή με το ασθενοφόρο από το νοσοκομείο στο κέντρο αποκατάστασης. Θυμάται ότι ο τραυματιοφορέας τον πληροφόρησε πως νοσηλεύονταν ήδη επί τριάντα οκτώ ημέρες.

Η ιστορία που αφηγείται η Μπέκι Γκάρις, ένα ακόμα θύμα κεραυνού, είναι κάπως διαφορετική. Η γυναίκα περπατούσε σε ένα από τα δασικά μονοπάτια που διασχίζουν το Βερμόντ όταν έχασε τις αισθήσεις της. Όταν «ξύπνησε» διαπίστωσε ότι βρίσκονταν ξαπλωμένη πάνω σε ένα πυκνό στρώμα από πευκοβελόνες, το δεξί χέρι της ήταν παράλυτο και τα ρούχα της ήταν κατά τόπους απανθρακωμένα. Παραζαλισμένη, χωρίς σαφή αίσθηση προσανατολισμού και κατατρομαγμένη, η Γκάρις περπάτησε περισσότερα από 10 μίλια σε δύσβατο έδαφος μέχρι να βρει βοήθεια. Οι γιατροί που την εξέτασαν στο τέλος της περιπέτειας της, διαπίστωσαν ότι είχε κεραυνοβοληθεί. Η ίδια, φυσικά, δε θυμάται τίποτα.
 


 

Η εντύπωση που συνοδεύει τα θύματα κεραυνών είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους εξόχως άτυχους. Ο κεραυνός, σε αντίθεση με άλλα φυσικά φαινόμενα, κάνει «διακρίσεις». Διαλέγει τα θύματά του ανάμεσα στους πολλούς και τα στέλνει στον αγύριστο με συνοπτικές διαδικασίες. Όμως, η αλήθεια είναι ότι τα 90% των ανθρώπων που τους χτυπάει κεραυνός ζούνε. Απλώς, η ζωή μετά το «γεγονός» είναι μια άλλη ιστορία.

Ο Άτλι σήμερα δεν εργάζεται. Η μνήμη του δεν λειτουργεί κανονικά, δεν έχει καμία φυσική αντοχή, πονάει και δεν έχει καμία διάθεση για ζωή. Η γυναίκα του τον άφησε και οι παλιοί του φίλοι δεν σκοτώνονται ποιος θα τον πρωτοσυναντήσει. Ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζουν και άλλοι ομοιοπαθείς. Κώφωση, τύφλωση, προβλήματα μνήμης, προβλήματα του νευρικού συστήματος και των μυών είναι μερικά από τα ζητήματα που έχουν να επιλύσουν.

Όμως, η πιο ιντριγκαδόρικη είναι η περίπτωση της Αντουανέτ Παλμιζάνο. Η γυναίκα χτυπήθηκε από κεραυνό μέσα στο σπίτι της στη Νέα Υόρκη –ο κεραυνός πέρασε μέσα από την καλωδίωση- και έκτοτε νιώθει διαρκή κόπωση και δεν μπορεί να συγκρατήσει ακόμα και την πιο απλή πληροφορία. Κατοικεί πλέον σε ένα σπίτι γεμάτο Post-it και ξυπνητήρια που της υπενθυμίζουν διαρκώς τις διάφορες υποχρεώσεις της.

Τα θύματα των κεραυνών νιώθουν κατά κανόνα ότι κανένας δεν τους καταλαβαίνει. Γι’ αυτό αποφάσισαν να συνασπιστούν. Believe it or not έχουν συστήσει ακόμα και διαδικτυακή πλατφόρμα, την www.struckbylightning.org. Εκεί μοιράζονται τις εμπειρίες τους, μερικές απολύτως εξωφρενικές, και προσφέρουν παρηγοριά και στήριξη ο ένας στον άλλον. Μαζί αγωνίζονται για να ξεπεράσουν τον θυμό τους, να ξεπεράσουν το στάδιο του «γιατί;» και να εκπαιδεύσουν τον κόσμο σχετικά με τους κινδύνους από τους κεραυνούς και τους τρόπους προφύλαξης.