Η Κυψέλη είναι η περιοχή της Αθήνας που -πλέον- μένουν φιλοξενούμενοι, επαρχιώτες, περαστικοί, απελπισμένοι, ρομαντικοί Αθηναίοι και όσοι ξέρουν να επιβιώνουν. Οι νύχτες της είναι ίσως η ψυχογραφία της πρωτεύουσας. Σίγουρα, περισσότερο από εκείνες τις νύχτες στο τουριστικό αθηναϊκό κέντρο, στο δήθεν Παγκράτι και στο Κολωνάκι των απεγνωσμένων για αναγνώριση και κατασκευασμένο γκλαμούρ. Στα Εξάρχεια πλέον μαζεύονται οι φαν του Euphoria και ανεβάζουν τα ενοίκια.
Μια εισαγωγή για να μπούμε στο ψητό προβοκατόρικα για να δικαιολογήσουμε και το όνομά μας. Γιατί στο θέατρο του Λευτέρη Βογιατζή στην Οδό Κυκλάδων κανείς ποτέ δεν ωραιοποίησε την πραγματικότητα, ήξερε ο σκηνοθέτης ότι πρέπει να εκτεθείς όσο πιο ωμά γίνεται στον ρεαλισμό για να μάθεις ότι η ζωή είναι σκληρή κι αν πέφτεις από τα σύννεφα θα θρυμματίσεις την ψυχούλα σου. Οπότε στο θέατρο του έβλεπες Τέχνη, δηλαδή την ίδια τη ζωή μέσα από τη ματιά του. Είναι ευλογία για τον Μιχάλη Βιρβιδάκη που βλέπει την Επαρχία του να παίρνει σάρκα κι οστά και να παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε αυτή τη σκηνή της Οδού Κυκλάδων.
Είναι δύσκολη λένε η ζωή στις μεγάλες πόλεις. Είναι όλοι ξένοι στην Αθήνα και όλο τρέχουν γεμάτοι άγχος. Δεν ξέρω πώς είναι η ζωή στην επαρχία αλλά αν θυμίζει η καθημερινότητα κάτι από το έργο του Μιχάλη Βιρβιδάκη σίγουρα δεν την λες ειδυλλιακή τη ζωή σε ένα μέρος που αισθάνεσαι μονίμως εγκλωβισμένος, αναγκαστικά συναναστρέφεσαι τους ίδιους ανθρώπους μια ζωή, οι άνδρες είναι κακοποιητικοί μεταξύ τους και με τις γυναίκες και οι γυναίκες θέλουν να εξαφανιστούν, να βρουν μια έξοδο διαφυγής, δεν μπορούν να ανασάνουν. Την ταυτότητα της ελληνικής επαρχίας την κουβαλούν ως βίωμα αλλά δεν την μαρτυρούν πάντα όλοι.
Στην παράσταση βλέπεις βιασμένα έφηβα κορίτσια που δεν ξέρουν τι σημαίνει πατρική αγάπη, μαθαίνεις ότι τα κακομαθημένα παιδιά των βουλευτών της επαρχίας στρέφονται στα ναρκωτικά μπας και βρουν λίγη όρεξη για ζωή επειδή ο αναγνωρίσιμος πατέρας τους έχει ευνουχίσει. Βλέπεις ότι θα υπάρχει πάντα ο τρελός του χωριού, η τοξική ματσίλα που αλκοολικού μπάτσου που δέρνει τη γκόμενά του, η σύζυγός που θα ανέχεται το κέρατο για να μην πει κάτι ο γείτονας και η γυναίκα που θα ψάχνει το καλό παιδί να νοικοκυρευτεί και να γίνει «μάνα».
Η ζωή στην Επαρχία είναι τραγελαφική. Μια μαύρη κωμωδία. Για τους ανθρώπους που κουβαλούν όνειρα αλλά δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Γιατί είναι τόσο περιθωριοποιημένοι που δεν θα καταφέρουν ποτέ να τα πραγματοποιήσουν. Ο συγγραφέας του λέει ότι με την Επαρχία βρήκε τον τρόπο να συνοψίσει την ασφυξία που αισθάνεται ως πολίτης μέσα από επτά ανθρώπινους χαρακτήρες.
«Η Επαρχία είναι τέλος ένα ακόμα έργο, μετά την Εθνική με τα μεγάλα και το Περί Φύσεως, που εκφράζει την αγωνία μου για αυτόν τον τόπο, που μέσα του μεγαλώνω, αγαπώ και υπάρχω» σημειώνει.
Ως παράσταση θα μπορούσε να είναι λίγο πιο σύντομη σε διάρκεια. Για να έχει μια σπίντα το έργο που παρακολουθούμε οι θεατές, αφού μας έχει βγάλει και τη μηχανή ως πρώτο prop πάνω στην σκηνή για να μας εισάγει στο σύμπαν αυτό. Ο Τάσος Λέκκας είναι ο ηθοποιός που κλέβει την παράσταση με την ερμηνεία του (απόφοιτος του Εθνικού, ίσως τον είδατε στο Τρίτο Στεφάνι). Η Γρηγορία Μεθενίτη από την αποφοίτηση της το 2016 μέχρι σήμερα δείχνει να κάνει σωστές επιλογές ρόλων κι αυτή η εμπειρία κάποια στιγμή θα της φέρει το ρόλο εκείνο που θα την κάνει αναγνωρίσιμη. Ο Ορέστης Τζιόβας είναι συνεπής πάντα στους ρόλους του.
Ο Δημήτρης Αποστολόπουλος είναι σίγουρα ένα πρόσωπο που ψάχνουν οι σκηνοθέτες για δραματικές τηλεοπτικές σειρές. Ο Απόστολος Καμιτσάκης είναι αγνώριστος, δίνει μια ωραία ερμηνεία και έχω την αίσθηση ότι είναι γεννημένος για κωμικούς ρόλους. Ο Νίκος Αρβανίτης είναι έμπειρος ηθοποιός κι αυτό φαίνεται σε κάθε περπατησιά του στη σκηνή. Είναι φανταστικός ως πολιτικός που πουλάει τα πάντα για να μη χάσει το αξίωμά του. Η Δήμητρα Βήττα έχει λιγότερο χρόνο πάνω στη σκηνή από τους υπόλοιπους αλλά δεν είναι διεκπεραιωτική. Ωστόσο, είναι αξιοθαύμαστο το πόσο ομαδικά λειτουργούν όλοι μαζί οι ηθοποιοί, είτε έχουν κάνει πολλές πρόβες είτε έχουν πραγματικά δέσει ως ομάδα. Κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο σκηνοθέτη της παράστασης, τον Γιώργος Σκεύα.
Ένα δίωρο πάντως στην Επαρχία είναι αρκετό για να βγείτε μετά στην Κυψέλη χαρούμενοι που ψάχνετε πάρκινγκ. Αξίζει παραπάνω από το να ψάχνατε να βρείτε τη ζωή σας. Η “Επαρχία” σου θυμίζει όλα εκείνα που ηθελημένα αγνοείς.
Info: Θέατρο Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής, Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη, Τηλ.: 2108217877, Παρασκευή 21.00, Σάββατο 18.00 & 21.15, Κυριακή 19.00 έως τις 17 Απριλίου. Εισιτήρια εδώ κι εδώ.
Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη, Βοηθός Φωτογράφου: Γιάννης Σαβουϊδάκης
