Στην Κυψέλη τα Δευτερότριτα δεν ήταν ποτέ βαρετά. Στο θέατρο της οδού Κυκλάδων μια ομάδα από νέα παιδιά αναμετριούνται με την πραγματικότητα. «Πρέπει να πας να δεις αυτή την παράσταση» μου είπε ένας καλός φίλος που βλέπει περισσότερες παραστάσεις από επαγγελματίες κριτικούς θεάτρου. 70 λεπτά μετά ένιωθα δυσφορία. Πώς έγινε αυτό;

Παρακολούθησα ένα βιασμό. Μια γυναικοκτονία. Ένα ξεγύμνωμα των έμφυλων διακρίσεων. Από τον τόνο της φωνής του συζύγου που ανεβαίνει όταν απαιτεί υπακοή μέχρι τον λυγμό της συζύγου που αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο πατέρας των παιδιών της στην πραγματικότητα.

Τρία ζευγάρια. Λίγο πριν ή λίγο μετά τα 40. Ζευγάρια γεμάτα κόμπλεξ. Άνδρες που αναγνωρίζουν ως μόνη άξια γυναίκα τη μάνα τους. Και κουβαλούν ένα περίεργο ταξικό μίσος γιατί παντρεύτηκαν την κόρη του αφεντικού τους αλλά θέλουν να χορεύουν τα βλάχικα τραγούδια στα σαλόνια του Ψυχικού, είναι σώγαμπροι. Γυναίκες γεμάτες προνόμια που τα βρήκαν όλα στρωμένα και τους φόρτωσαν μαζί με την κληρονομιά και την ταμπέλα του «καλού και υπάκοου κοριτσιού». Άνδρες που πατούν το γκάζι ενός ακριβού αυτοκινήτου παραπάνω από όσο επιτρέπεται για να ξεφύγουν από την καριερίστα γυναίκα τους που ζητάει την προσοχή και την αγάπη τους. Άνδρες που δεν ξέρουν πώς να σταθούν δίπλα στην αυτοδημιούργητη γυναίκα τους που κουράστηκε από τη ζωή στην Αθήνα και θέλει να γυρίσει στον τόπο της. Ένας καθρέπτης (καθόλου παραμορφωτικός) μιας συγκεκριμένης γενιάς. Που είχε ταυτίσει την ευτυχία με την οικονομική ανέλιξη και τον ταχυδρομικό κώδικα.

Έξι βαθιά δυστυχισμένα και ανολοκλήρωτα άτομα συγκεντρώνονται σε ένα καλοφτιαγμένο σαλόνι για να δειπνήσουν. Συζητάνε -μεταξύ τύρου και αχλαδίου- για μια υπόθεση που απασχολεί τα μίντια. Έχουν πιει, οι γλώσσες λύνονται και ίσως αυτά που πασχίζουν να κρύψουν καλά βγαίνουν στην επιφάνεια. Αγαπιούνται πραγματικά αυτά τα ζευγάρια; Είναι φίλοι ή απλά συμπλέουν στη ζωή γιατί φοβούνται μην πνιγούν αν κολυμπήσουν μόνοι του; Νιώθουν ανασφαλείς και ματαιωμένοι; Γιατί θέλουν να επιβληθούν με τη βία ερωτικά σε μια γυναίκα που ποθούν αλλά εκείνη δεν συναινεί; Ξέρουν τελικά να επιβιώνουν;

Οι ωραίοι συνδαιτυμόνες αποδεικνύονται λαίμαργοι για βία, αχόρταγοι για δύναμη, σκληροί και αδυσώπητοι…

Η Ομάδα ΑΣΙΠΚΑ ιδρύθηκε το 2007 από τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μπίτο και την ηθοποιό Ειρήνη Δράκου διερευνώντας μια νέα παραστασιακή γλώσσα ανάμεσα σε παράσταση και ντοκουμέντο. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπίτος δεν κάνει θέατρο για να περάσει ευχάριστα η βραδιά του κοινού. Θέλει να συνομιλήσει μαζί του, όσο πιο ρεαλιστικά μπορεί. Πήρε ένα κείμενο πραγματικά αριστουργηματικό, αυτό της Λείας Βιτάλη (το έργο έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου 1998), ένα σκληρό έργο και θέλησε να μας προβληματίσει. Βασικά να μας πει ότι άνδρες και γυναίκες είμαστε τόσο ποτισμένοι από την πατριαρχία που πρέπει να δουλέψουμε πολύ με τον εαυτό μας για να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο χωρίς να κουβαλάμε στερεότυπα κι αγκυλώσεις. Ο σκηνοθέτης αυτής της παράστασης θέλει να κάνει μια καταγγελία. Είναι επίκαιρο. Ίσως, θα ήθελα να λείπουν οι αναφορές στο χρηματιστήριο και να εκσυγχρονιστούν με το σήμερα οι χαρακτήρες. Αλλά, δυστυχώς, είναι επίκαιρο.

Βγαίνοντας από το θέατρο αναρωτιέσαι αν ποτέ η δική σου παρέα έφτανε σε αυτό το βαθμό βίαιης συμπεριφοράς. Το συζητάτε και βεβαιώνεται ο ένας τον άλλο πώς αποκλείεται. Δεν είστε κτήνη. Δεν ήταν βέβαια κανείς στο ξεκίνημα της παράστασης. Κάποιοι έμειναν απαθείς, κάποιοι έγιναν συνεργοί και ζητούσαν παραπάνω βία, κάποιοι έβλεπαν σοκαρισμένοι, κάποιοι θέλησαν να το συγκαλύψουν. Το Γεύμα σίγουρα θα δώσει τροφή για σκέψη.

Info: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, Θέατρο οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής» Κυκλάδων 11 | Τηλέφωνο: 21 0821 7877. Εισιτήρια εδώ κι εδώ.

Ερμηνεία με αλφαβητική σειρά: Αθανασοπούλου Θεοδώρα-Έλλη, Δαλαμάγκας Κωνσταντίνος, Καστανιάς Δημήτρης, Κριτσάκης Θανάσης, Μιχαηλίδου Ελένη, Πολυχρόνη Άλκηστις.

Φωτογραφίες Παράστασης: Νύσος Βασιλόπουλος