Πώς από το «δεν είναι άποψή μου, είναι η ζωή μου», με το οποίο ουσιαστικά συστήθηκε ο Στέφανος Κασσελάκης στο ευρύ κοινό, όταν αντιπαρατέθηκε με τον βουλευτή της Ελληνικής Λύσης που κρατούσε κάτι φωτοτυπίες και για δώσει μια έξτρα θεατρικότητα στην ομοφοβική ρητορική του, φτάσαμε στο «Ο Τάιλερ και εγώ θα θέλαμε να αποκτήσουμε δυο αγόρια» κατά τη συνέντευξή του στους Πρωταγωνιστές, μπορεί να φαίνεται παράδοξο, ωστόσο ίσως και να μην είναι. Σίγουρα δεν το «μια προεδρία δρόμος», αυτό που έχει μεσολαβήσει δηλαδή ανάμεσα στις δύο δηλώσεις, δεν προσφέρει μια ικανοποιητική απάντηση.
Πιο συγκεκριμένα ο Στέφανος Κασσελάκης είπε: «Ο Τάιλερ και εγώ θα θέλαμε να αποκτήσουμε δυο αγόρια. Τον Απόλλωνα και τον Ηλία. Με παρένθετη μητέρα. Θα θέλαμε η προσωπικότητα του καθενός μας να μεταφερθεί στα παιδιά.
Η χθεσινή δήλωση είνα προβληματική σε κάθε επίπεδο. Θα αποφύγω τις ψυχολογικές και ψυχαναλυτικές ερμηνείες σχετικά με το τι μπορεί να υποδεικνύει η επιθυμία σου να αποκτήσεις παιδιά που θα σου μοιάζουν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Σίγουρα πάντως δείχνει μια προβληματική αντίληψη για την έννοια της γονεϊκότητας. Τα παιδιά δεν είναι «αξεσουάρ», δεν τα παραγγέλνεις και περνάς στη συνέχεια την παραγγελία στο καλάθι ούτε φυσικά τους κάνεις customization για να τα φέρεις στα κυβικά σου. Πολλές φορές η απόκτηση ενός παιδιού δεν είναι απλώς αυτοσκοπός, αλλά μια ακόμα αράδα σε ένα άτυπο CV κοινωνικής αποδοχής και προσωπικής ματαιοδοξίας. Προφανώς, οι αντιλήψεις αυτές υπάρχουν στην κοινωνία και επίσης προφανώς η διαδικασία της γονεϊκότητας εμπεριέχει και εκατομμύρια γονικές προβολές πάνω στο παιδί -με αυτά παλεύουν ή προσπαθούν να παλέψουν γονείς και (κυρίως) τα παιδία. Σίγουρα όμως δεν είναι μια αντίληψη περί γονεϊκότητας που εντάσσεται σε έναν προοδευτικό χώρο, όπως αυτόν που θέλει να εκφράσει ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλές φορές η απόκτηση είναι μια ακόμα αράδα σε ένα άτυπο CV κοινωνικής αποδοχής και προσωπικής ματαιοδοξίας
Ένας προοδευτικός χώρος αντιλαμβάνεται τη γονεϊκότητα ως μια διαρκή διαδικασία φροντίδας αλλά και ταυτόχρονα καλλιέργειας της αυτονομίας του παιδιού. Είναι δύσκολη η άσκηση να μπορέσει ουσιαστικά να αποδεχθείς το δικαίωμα του παιδιού για χειραφέτηση, για αυτονομία για ανεξαρτησία, όμως τα εργαλεία πλέον υπάρχουν και αν κάτι πρέπει να είναι η γονεϊκότητα τότε αυτό θα συνοψίζεται σε έναν αγώνα για τη δημιουργία του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο το παιδί θα αναπτύσσει τη δική του βούληση και ο γονιός θα αποδέχεται ότι θα πρέπει να αφήνει όλο και περισσότερο χώρο.
Και σίγουρα δεν την αντιλαμβάνεται ως προνόμιο και ως μέσω για τη διαιώνιση του εαυτού μας.
Ένας προοδευτικός πολιτικός δεν θα μιλούσε απλώς για τη δημιουργία οικογένειας με όλα τα προνόμια που προσφέρει η οικονομική άνεση, η θέση ισχύος αλλά και η «καθησυχαστική» εικόνα το λευκού gay άνδρα, αλλά θα στεκόταν στη έλλειψη κρατικής μέριμνας προκειμένου όλοι οι γονείς να μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του νέου ρόλου. Θα μιλούσε για το βάρος των πολλαπλλών ρόλων που πρέπει να επιτελέσουν οι νέες μητέρες για να είναι «τέλειες», διότι πολλές φορές δεν τους επιτρέπεται αν είναι «αρκετά καλές». Θα μιλούσε για το δικαίωμα στη γονεϊκότητα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων -δεν είναι για όλα εύκολο να βρουν μία παρένθετη μητέρα και αυτή τη στιγμή όχι μόνο δεν τους μπορούν να υιοθετήσουν ένα παιδί, βάσει της νομοθεσίας, αλλά ακόμα και η διαδικασία της αναδοχής ναι μεν οφείλει να είναι αυστηρή, ωστόσο δίκαιη και δίχως γραφειοκρατικούς αποκλεισμούς.
Και φυσικά σε ένα προοδευτικό χώρο δεν έχει θέση ο υπόρρητος σεξισμός της επιλογής μόνο αγοριών, το κλείσιμο αλλά και της διαιώνισης της ματσίλας μέσα από την αναπαραγωγή όλων των στερεοτυπικών αντιλήψεων που ενεργοποιούνται μέσα την ταυτότητα του «Κρητίκαρου». Κάτι «Κρητίκαροι» άλλωστε οδήγησαν και τον Βαγγέλη Γιακουμάκη στην αυτοκτονία ή ένας άλλος «Κρητίκαρος» δολοφόνησε την Έφη Τσιχλάκη το 2016.
Ναι, ίσως ήθελε να πει κάτι πιο απλό ο Στέφανος Κασσελάκης. Κάτι άλλο. Κάπως αλλιώς. Σε μια επόμενη συνέντευξη ίσως μάθουμε.
