Η δουλειά του Ισραηλινού φωτογράφου Dudi Hasson έχει δημοσιευθεί σε διεθνή μέσα και εκδόσεις, από τη Vogue ως το Vanity Fair. Οι φωτογραφίες του, φωτισμένες από τον μεσογειακό ήλιο, με τη θάλασσα και την άμμο να συμπρωταγωνιστούν συχνά σε αυτές, εξερευνούν με έναν ωμό τρόπο την ευαλωτότητα των υποκειμένων του. Όντας αυτοδίδακτος, έχει βρει τον τρόπο να επικεντρώνεται στο σώμα: τη σιλουέτα, της καμπύλες, το τόξο των ώμων, το στήθος.

 

Ξεκίνησε να ασχολείται με τη φωτογραφία στα 15 του χρόνια, καθοδηγούμενος από ένα «αφελές συναίσθημα, όπως ο πρώτος έρωτας», όπως λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του στο i-D. Μεταφράζει το γεγονός ότι ήταν αυτοδίδακτος ως την «ευτυχία της άγνοιας», δηλώνει πως παρατηρεί τα πάντα γύρω του, σπάνια κυκλοφορεί με μια κάμερα μαζί του, αλλά κουβαλά την αγάπη για τη φωτογραφία σαν μια εσωτερική φλόγα. «Έχω επηρεαστεί από διάφορα ήδη αναπαραστατικής τέχνης, ειδικά τον κινηματογράφο, αλλά οι δρόμοι έχουν παραμείνει η κυρίαρχη επιρροή μου και το πάθος μου», τονίζει.

Το πρώτο του λεύκωμα εκδόθηκε πρόσφατα και σε αυτό τα υποκείμενα δείχνουν να ενώνονται μαζί του με ένα αίσθημα εμπιστοσύνης. «Πολλοί από όσους συμμετέχουν στο λεύκωμά μου είναι άνθρωποι που ξέρω, πολλοί δεν είναι: είναι ένας συνδυασμός. Υπάρχουν ευαίσθητες φωτογραφίες από άτομα κοντά σε εμένα, φίλους και τις οικογένειές τους, καθώς και ανθρώπων που γνώρισα για πέντε λεπτά, ταξιδεύοντας και πιθανότατα δεν θα τους ξανασυναντήσω ποτέ. Αλλά με όλους αυτούς, μοιράστηκα μια απρόσμενη στιγμή», αναφέρει.

Κάποιες φωτογραφίες του είναι γυμνές, εντελώς προσωπικές και όμως ο ίδιος καταφέρνει να εξουδετερώνει αυτή τη νοητική προκατάληψη, που πολλές φορές δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε πως αυτό που βλέπουμε είναι ένα γυμνό σώμα. Ακόμα και αν έχουμε την πιο άρτια αισθητικά φωτογραφία απέναντί μας. «Δεν δίνω σημασία στη γύμνια απλώς σαν γύμνια», δηλώνει ο Hasson, σε ερώτηση για το χτίσιμο εμπιστοσύνης μέσα στην ευαλωτότητα μιας γυμνής λήψης. «Αυτό κάνει και το άτομο που φωτογραφίζεται να νιώσει το ίδιο: η γύμνια δεν είναι η γύμνια η ίδια, αλλά κάτι μεγαλύτερο. Δεν κάνω ποτέ σχόλια για το σώμα οποιουδήποτε και βασικά δεν κοιτάω ποτέ το σώμα, παρά μόνο μέσα από τον φακό. Η ματιά μου πάντα ψάχνει τα μάτια τους. Αυτό βοηθάει στο να μην το κάνουμε θέμα.

Το λεύκωμά του λέγεται “As Far As Close” και αποτελείται από προσεκτικά επιλεγμένες φωτογραφίες και πορτραίτα του από διαφορετικά μέρη και χρόνους, που αποτελούν ένα μωσαϊκό από αναπάντεχες στιγμές που με έναν τρόπο προβάλουν την ξεχωριστή αισθητική του, αλλά και τον τρόπο που βλέπει τον άνθρωπο, βαφτίζοντάς τον «υποκείμενο». Ή το αντίστροφο. Αν κάτι μπορούμε να πούμε είναι πως τα πορτραίτα του πιάνουν το διάκενο ανάμεσα στην οικειότητα και την αποξένωση, το κοντά και το μακριά.