Ο Τζέσι Πλέμονς είναι ένας καταπληκτικός ηθοποιός που μας χρωστά ήδη ένα δίωρο από τη ζωή μας εξαιτίας της Εξουσίας του Σκύλου. Ο Τζέισον Σίγκελ είναι ένας υπέροχος κωμικός ηθοποιός που δεν καταλαβαίνω προσωπικά γιατί ανακατεύεται με το drama εφόσον δεν του ταιριάζει. Η Λίλι Κόλινς είναι μια χαριτωμένη fashion icon που προσπαθεί να πείσει τη βιομηχανία ότι είναι και καλή ηθοποιός. Ο Πλέμονς και η Κόλινς είναι αγαπητά παιδιά του Netflix και το έπεισαν ότι θα του δώσουν 93 λεπτά ενός ψυχολογικού θρίλερ που θα τρελάνει τον αλγόριθμο ή θα του δώσει ένα ποιοτικό άλλοθι απέναντι στο HBO και το Apple Tv+ που βλέπει τις ταινίες του και γελάνε.
Θα θέσω ένα κανόνα πλέον στη ζωή μου. Να μην ξαναδώ μέχρι τέλους ταινία που ξεκινά με τον Σίγκελ να κατουράει σε μια ντουζιέρα. Ή ταινία που έχει σκηνοθετήσει ο Τσάρλι Μακντάουελ και πρωταγωνιστεί η σύζυγός του. Αυτό το λες κι ορισμό του νεποτισμού.
Αν σας θυμίζει η ταινία αυτή θεατρική παράσταση, είναι γιατί εκεί ταιριάζει, σε μια σκηνή. Λοιπόν, ο Σίγκελ είναι ένας ματαιωμένος άνθρωπος που αποφασίζει να διαρρήξει τη βίλα ενός αντιπαθητικού δισεκατομμυριούχου γκουρού της τεχνολογίας που έγραψε έναν αλγόριθμο που κάνει τον καπιταλισμό πιο απάνθρωπο. Μπορείς να το δεις κι ως ψυχολογικό θρίλερ -αν και δεν καταλαβαίνω γιατί. Ένα δράμα είναι που ίσως κορυφώνει δυο λεπτά προς το τέλος. Μια ιστορία που έχουμε δει πολλές φορές (δεν θέλω να γίνω ειρωνική στο σημείο αυτό). Ανώνυμος διαρρήκτης λεηλατεί βίλα όταν ξαφνικά βρίσκεται παγιδευμένος μέσα στην οικία μαζί με το ζευγάρι ιδιοκτητών ( μισιούνται αλλά αυτό είναι η μανιέρα του σκηνοθέτη, το κάνει με επιτυχία σε πολλές ταινίες του) και όλοι μαζί ζουν μια περίεργη κατάσταση ομηρίας κι αναμονής.
Υπάρχει κόσμος με ταλέντο που πιστεύει ότι το κοινό θα τους φιλήσει τα πόδια επειδή περπατάνε σε ένα πορτοκαλεώνα με ωραία ρούχα και λένε αερολογίες. Θα πιστέψει ο μέσος τηλεθεατής ότι βλέπει ένα άρτι φιλμ επειδή παίζουν μόνο τρεις ηθοποιοί και έκαναν δουλίτσα οι ενδυματολόγοι (με την αναφορά στον πόλεμο των ταξέων μέσα από ρολόγια Rolex και Cartier); Καλοπροαίρετα, θεωρείς ότι αυτοί οι A list δεν θα σε καλούσαν σε ένα τόσο αδιάφορο φιλμ και περιμένεις να δεις που το πάνε. Ε… Τσάμπα καίει η λάμπα. Κάτι ταξικά και κοινωνικοπολιτικά για την αύξηση του χάσματος μεταξύ των πάρα πολύ πλούσιων και της εργατικής τάξης πάνε να ειπωθούν από εξαιρετικά προνομιούχα πλάσματα και για αυτό είναι φασέικα. Γιατί είναι τόσο επιφανειακά που θα μπορούσαν να γίνουν τρία στόρι κι ένα ποστ στο Instagram.
Υπάρχει κάτι θετικό, η διεύθυνση φωτογραφίας και η αρχιτεκτονική του σπιτιού αυτού (βγαλμένη από το Architectural Digest με τα πλακάκια των ονείρων μου/σας) . Στα καλά νέα διαβάσαμε ότι οι ηθοποιοί, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες συναντήθηκαν στην περίοδο της καραντίνας και δημιούργησαν αυτό το πρότζεκτ σε συνθήκες πανδημίας. Άρα, όσο εμείς φτιάχναμε μπανάνα μπρεντ και κάναμε μαραθώνιους binge watching, κάποιοι έφτιαχναν ταινίες.
Υπάρχει και κάτι ακόμα πιο θετικό. Η τελευταία πράξη. Εκεί, ίσως πεις ότι άξιζαν τα 90 προηγούμενα λεπτά παρακολούθησης. Αν αγαπάς τον κυνισμό, θα το λατρέψεις. Είναι αδυσώπητα κυνικό. Όπως και η ίδια η ζωή. Να το δεις αλληγορικά. Κανείς δεν είναι αθώος ποτέ. Και κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από τις σχέσεις του.Και κανείς δεν μπορεί να αντιγράψει τον Χίτσκοκ.
